Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε...

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Ποιοι θέλαμε και μπορούσαμε να γίνουμε.

Νιώθουμε πως είμαστε αυτοί που μας λένε οι άλλοι.

Πάψαμε να στοχεύουμε τα αστέρια, πάψαμε ακόμη και να τα κοιτάμε, ίσως και να τα ονειρευόμαστε.

Το βλέμμα μας μένει στυλωμένο στη γη.

Εκεί που η κοινωνία μας έμαθε, πως πρεπει να κοιτάμε.

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.

Ξεχνάμε, πως αν κοιτάς τα αστέρια ακόμη και να μην τα αγγίξεις, στην προσπάθεια σου, θα βρεθείς να πετάς ψηλά στον ουρανό.

 Θα νιώσεις τον αέρα να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Τη ζεστασιά του ήλιου να σε αγκαλιάζει.

Αν πάλι κοιτάς μονίμως χαμηλά, καταδικάζεις τον εαυτό σου να σέρνεται αέναα στο κακοτράχαλο χώμα.

Να ματώνει στις πέτρες, να κυλιέται στις λάσπες. Όλα αυτά γιατί ξέχασες ποιος είσαι, ποιος μπορούσες να γίνεις και αρκέστηκες σε αυτό που σου ειπαν οι αλλοι πως είσαι.

 

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν Καλλιτέχνη...

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν Καλλιτέχνη είναι η αποδοχή.

Η ένταξη στα πρέπει και τα θέλω μιας ηθικοπλαστικής κοινωνίας,  που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές των αδυνάτων στο βωμό του κέρδους.

Η συστράτευση της τέχνης του με τις απόψεις, τα θέλω και τα συμφέροντα των δυνατών.

Η λησμονιά της μεγάλης αλήθειας που προστάζει πως η τέχνη γεννήθηκε, ζει και αναπνέει για να εκφράσει τις κραυγές των αδυνάτων και όχι για να τέρψει την ματαιοδοξία και τα συμφέροντα των δυνατών.

Η εξαθλίωση της εφήμερης δόξας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη λήθη και τη λησμονιά.

Μόνο θλίψη...

Μέρες τώρα παρατηρώ αμέτρητες αναρτήσεις πλήθους κόσμου που εν μια νυκτί μετατράπηκε σε ντετέκτιβ, εισαγγελείς, δικαστές, ακόμη και δήμιους. Αναρτήσεις με κατάρες και ανατριχιαστικές "ευχές" ακόμη και προτροπές λιντσαρίσματος και μαρτυρικού θανάτου της φερόμενης ως δράστριας στο ειδεχθές έγκλημα της Πάτρας.

Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πάνε πριν λίγες μέρες έξω από το σπίτι στο οποίο βρισκόντουσαν οι συγγενείς αυτής της γυναίκας και παρασυρόμενοι δήθεν απο τη δίκαιη οργή τους, για τον άδικο χαμό, αυτών των τριών αγγέλων, τραμπουκιζαν τους ανθρώπους έχοντας στο χερι κινητά και ταμπλετ για σελφι και live story.

Την ίδια ντροπή που θα νιώσω για το ανθρώπινο είδος αν αποδειχθεί οτι όντως αυτή η γυναίκα εχει διαπράξει αυτο το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα, για το οποίο κατηγορείται και πραγματικά ο νους μου δεν μπορεί να χωρέσει, νιώθω βλέποντας ολες αυτες τις συμπεριφορές.

Είναι το λιγότερο ντροπή να χρησιμοποιείται ο χαμος αυτων των αθώων πλασμάτων και ορισμένοι να φτάνετε ακομη και στο να κάνετε επίκληση στο συναίσθημα γυναικών που, ειτε εχουν χασει, είτε δεν μπορούν να κανουν παιδια για να βρείτε συνοδοιπόρους στην αγριότητα που κρύβεται μεσα σας για να συμπεριφέρεστε τοιουτοτρόπως.

Με τρομάζει το ότι πολλοί απο εσάς προβαίνετε σε αυτές τις πράξεις με τη δικαιολογία "είμαστε γονείς". Αναρωτήθηκε κανεις σας για τα πρότυπα που περνάτε στα παιδια σας οταν αλαλάζοντας σας άγριοι εύχεστε καρκίνους, βιασμούς, τεμαχισμούς, καψίματα και μαρτυρικούς θανάτους σε κάποιον ακόμη και αν αποδειχθεί οτι έχει κάνει μια τοσο φρικτή και αποτρόπαιη πράξη; Αναρωτηθήκατε ποσο πιο καθαρη ειναι η δικη σας ψυχή απο τη δικη του και ποσο κοντά είστε στο να μεταμορφωθείτε σε κατι παρόμοιο;

Το πιο τραγικό είναι οτι είστε πολλοί. Εκεί έξω καιρό τώρα υπάρχει ένας όχλος που ψάχνει αφορμή να διασπείρει μίσος, κακία και αγριότητα μέσα από την ασφάλεια του πληκτρολογίου χωρίς να έχει επίγνωση των επιπτώσεων αυτής της κατάστασης στη πραγματική ζωή.

Δυστυχώς μέσα απο αυτό το πλήθος ανθρώπων που έχει τόσο εύκολη την αυτοδικία, τις κατάρες και όλα τα υπόλοιπα στα οποία επιδίδεστε αρκετοί και αρκετές ξεπηδούν οι ειδεχθείς εγκληματίες. Ειλικρινά λυπάμαι.

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα...

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα και θα ήθελα να πω μια ιστορία.

 

Μια ιστορία για το ρόλο της τέχνης στη ζωή, την αγάπη, τον φόβο και τον άνθρωπο.

Τον άνθρωπο που βαδίζει μόνος το δαιδαλώδες μονοπάτι της ζωής, κυριευμένος από το φόβο του αύριο.

Αυτόν που μονίμως αναζητά συνοδοιπόρο, φίλο, δάσκαλο ή οποιονδήποτε άλλον θα είναι σε θέση να του χαρίσει την ελπίδα.

Αυτόν που στο πρόσωπο του ηθοποιού βλέπει να ζωντανεύει ένας κόσμος καλύτερος, ιδεατός.

Αυτόν που αφιερώνει τη ζωή του στο σανίδι,  στηλιτεύοντας κάθε μορφή αδικίας.

Αυτόν που δε φοβάται να καταγγείλει όλες τις ασχήμιες της ζωής, παλεύοντας από το δικό του μετερίζι για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο πιο δίκαιο, γεμάτο χρώματα και αποχρώσεις.

Αυτόν που υπηρετεί πιστά εδώ και αιώνες το ύψιστο ιδανικό του Θεάτρου, αλλάζοντας πληθώρα προσωπεία, θυσιάζοντας το δικό του.

Αυτόν τον Θεατρίνο που ζει και ξαναζεί μέσα από κάθε ηθοποιό αιώνες τώρα.

Κυκλοφόρησε σε όλα τα μεγάλα Digital stores! “Βαρκούλα από χαρτί” Darkon Feat Τζένη Κοσμίδου

 

Κυκλοφόρησε σε όλα τα μεγάλα Digital stores, η νέα συνεργασία του Darkon με την Τζένη Κοσμίδου “Βαρκούλα από χαρτί.”

Πρόκειται για μια ατμοσφαιρική μελοποίηση του ομότιτλου ποιήματος της Τζενης Κοσμιδου από τον πολυτάλαντο Darkon, η οποία υπόσχεται να σας καθηλώσει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Οι δύο αγαπημένοι δημιουργοί μέσα από αυτή τους τη μουσική συνάντηση δημιουργούν ένα ονειρικό μουσικό ταξίδι στον βαθύτερο κόσμο του είναι. Οι ιδιαίτεροι στίχοι της Τζένης Κοσμίδου συναντούν την μαγική μουσική του Darkon και σας καλούν να αφεθείτε σε ένα ταξίδι που όμοιο του δεν θα έχετε ξαναζήσει.

 

Ακούστε το εδώ: 

Αποκτήστε το:

https://music.apple.com/us/album/varkoula-apo-xarti-feat-tzeni-kosmidou-single/1613963245?fbclid=IwAR1p4mQ_cAzfyz9qRVsvw4Ln1AIvz9vmM5dL43-SFnkBpjnKh3d2n0PPBl8

 

Μουσική παραγωγή:Darkon

Στίχοι: Τζένη Κοσμίδου

 

Μια βαρκούλα από χαρτί παραδομένη στη βροχή μοιάζει να είναι η μοίρα.

Κανείς δε ξέρει που οδηγεί, αλλά αξίζει να αφεθείς στου κόσμου τη πλημμύρα.

Σαν ναυαγοί στην αμμουδιά, σαν δυο αιώνια παιδιά απόψε θα βρεθούμε.

Τον δρόμο αυτό τον μαγικό του φεγγαριού τον λαμπερό μαζί να τον διαβούμε.

 

DARKON Official site:https://darkon.gr/

Tzeni kosmidou Official site:https://www.tzenikosmidou.eu

 

Σώπασαν πια οι ποιητές...

Σώπασαν πια  οι ποιητές,

οι πένες τους έπεσαν στο χώμα.

Ο ήχος ήταν απόκοσμος.

Έκρυβε μέσα του όλη την απελπισία της δημιουργίας

που πεθαίνει πριν προλάβει να γεννηθεί.

Η φύση αρνήθηκε το γιορτινό μανδύα της Άνοιξης.

Όσο το αίμα αθώων συνεχίζει να ποτίζει το χώμα,

αποφάσισε πως τίποτα όμορφο δεν μας αξίζει.

Όσο έστω και ένα παιδί κάπου σε αυτή την αχανή γη

χάνει τη ζωή που καλά καλά δεν πρόλαβε να ζήσει.

Όσο έστω και μια γυναίκα στερείται την αυτοδιάθεση

του κορμιού και της ψυχής της.

Όσο έστω και ένας άντρας στέλνεται σαν αμνός

στη σφαγή  πολέμων που ποτέ δε θέλησε.

Όσο ο καιρός περνά και εμείς συνεχίζουμε να ξεχνάμε

να είμαστε Άνθρωποι, καμία Άνοιξη δεν μας αξίζει.

Η ομιλία μου στο 2ο Φιλολογικό Σαλόνι της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας

Πραγματοποιήθηκε το 2ο φιλολογικό σαλόνι της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος στο Silver Spurs στο Παγκράτι. Μια εκ των τεσσάρων ομιλητών ήμουν και εγώ. Ακολουθεί βίντεο με την ομιλία μου στην οποία παρουσίασε ευσύνοπτα τις σημαντικότερες δημιουργίες μου.