«Το σύνδρομο του Γαλάζιου Πρίγκιπα»
Εκδόσεις Έναστρον
Ταυτότητα Βιβλίου
Σειρά: Δοκίμιο
Συγγραφέας: Τζένη Κοσμίδου
Σχεδιασμός Εξωφύλλου: Κωνσταντίνος Καραδήμας
Το θέμα του Εξωφύλλου είναι έργο του Άγγελου Σπάρταλη, μια καλλιτεχνική φωτογραφική απεικόνιση του ηθοποιού Στράτου Τζώρτζογλου.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το Σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα δεν είναι ακόμα ένα βιβλίο που αναφέρεται θεωρητικά στις σχέσεις των δύο φύλων. Είναι η απάντηση στα αιώνια ερωτήματα γύρω από τις φαινομενικά αψυχολόγητες αντιδράσεις και των δύο φύλων που θα βοηθήσει τους άνδρες να κατανοήσουν καλύτερα τις γυναίκες και αντιστρόφως, βελτιώνοντας έτσι κατά πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα σύγχρονο έργο, που ρίχνει φως στη ρίζα του προβλήματος της ουσιαστικής επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο φύλα και στις επιπτώσεις που αυτό επιφέρει σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής μέσα από αληθινές ιστορίες, οι οποίες παραθέτονται και αναλύονται λεπτομερώς.
Το σύνδρομο του γαλάζιου πρίγκιπα βρίσκεται παντού επηρεάζοντας καταλυτικά ερωτικές, φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις και τελικά είναι αυτό που διαμορφώνει το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο επηρεάζει ακόμα και την σεξουαλική ταυτότητα, διαπλάθει προσωπικότητες και ευθύνεται για όλα τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου.
Υπάρχει τρόπος να βγούμε νικητές σε αυτόν τον άνισο αγώνα και να κατακτήσουμε την ευτυχία; Οι απαντήσεις στις σελίδες του βιβλίου.
«Μετωπική με το Θεό»
Εκδόσεις Έναστρον
Ταυτότητα βιβλίου:
Σειρά: Θέατρο
Συγγραφέας: Τζένη Κοσμίδου
Σελιδοποίηση: Διονύσης Βεργίνης
Φιλολογική Επιμέλεια: Αρετή Μπάρλου
Η σύλληψη και ο σχεδιασμός του εξώφυλλου είναι μία καλλιτεχνική δημιουργία του καλλιτεχνικού διευθυντή Διονύση Βεργίνη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το «Μετωπική με τον Θεό» είναι ένα ιδιαίτερο ψυχόδραμα, αντιπροσωπευτικό αυτού που η Τζένη Κοσμίδου ονομάζει εξομολογητικό θέατρο.
Αυτή η μορφή θεάτρου επιδιώκει μέσα από μια εκ βαθέων εξομολόγηση ενός ή παραπάνω πρωταγωνιστών, να αφυπνίσει, να προβληματίσει, να γοητεύσει και να συνεπάρει τον θεατή κάνοντάς τον συνένοχο στην δική τους ιδιαίτερη κατάσταση. Στα μυστικά, τα θέλω, τις σκέψεις, τις φοβίες και τις βαθύτερες αναζητήσεις τους. Είναι ένα απόλυτο ξεγύμνωμα ψυχής, πέρα από κάθε εγωισμό ή καθωσπρεπισμό.
Μιλώντας τώρα συγκεκριμένα για το εν λόγω έργο η συγγραφέας κάνει ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται απλά για έναν θεατρικό μονόλογο.
Είναι μία βαθύτερη αναζήτηση του σύγχρονου ανθρώπου στα πιο μύχια σημεία της ψυχής του, ξεδιπλώνοντας σκέψεις, αλήθειες και πεποιθήσεις που αν ανιχνεύσουμε στις αναμνήσεις μας θα δούμε ότι οι περισσότεροι είχαμε κάποια στιγμή προσδιορίσει αλλά ελάχιστοι είχαμε το θάρρος να τις διατυπώσουμε δυνατά.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα κείμενο που σκοπό έχει να προσβάλει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη ή να σκανδαλίσει. Τουναντίον έχει σκοπό να φέρει πιο κοντά στην αληθινή, ουσιαστική πίστη αυτούς που η τυπολατρική πίστη και εμμονή φρόντισε να απομακρύνει.
Η Άννα Βαγενά η οποία προλογίζει το συγκεκριμένο έργο γράφει χαρακτηριστικά:
«Είμαι περήφανη που προλογίζω αυτό το κείμενο. Η Τζένη Κοσμίδου είναι μια καλλιτέχνης με τα πιο δυναμικά στοιχεία, απ' αυτά που χαρακτηρίζουν τη νέα γενιά του σήμερα.
Τόλμη, αντίδραση, αμφισβήτηση της θρησκείας, παράπονο, αναπάντητα ερωτήματα που ξεφεύγουν απ' τις τυποποιημένες απευθύνσεις που συνηθίζονται στα Θεία και ένα ηχηρό «Γιατί;» , ξεχύνονται ελεύθερα μέσα απ' τον συνειδητοποιημένο λόγο της.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν σ' αυτήν την γενιά έχουμε εμείς δώσει ότι της αξίζει για να πάρει τη σκυτάλη να συνεχίσει. Βλέποντας τα έργα, τις δημιουργίες, και τον τρόπο που σκέφτονται και δρουν το κυριότερο, άνθρωποι νέοι όπως η Τζένη Κοσμίδου, ησυχάζω. Ησυχάζω γιατί το ακούραστο και ανήσυχο πνεύμα που την διακατέχει, είμαι σίγουρη πως θα την αναγκάσει να συνεχίσει να δημιουργεί, να μην σταματά να αναρωτιέται και να απορεί ακόμα και για τα πιο απλά θέματα που συναντά στη ζωή που όσο αναλύονται διαφαίνεται η πολυπλοκότητα τους
Η γραφή της είναι άμεση και ευχάριστη. Ελπίζω να έχω την τιμή να προλογίσω και άλλα κείμενα της, μα προπάντων ανυπομονώ να τα διαβάσω.»
«Οι Βράχοι»
Εκδόσεις Scene 10-7
Ταυτότητα βιβλίου:
Σειρά: Θέατρο
Συγγραφέας: Τζένη Κοσμίδου
Σελιδοποίηση: Διονύσης Βεργίνης
Φιλολογική Επιμέλεια: Αγγελική Γκαλμπένη - Παπαγρηγορίου
Η σύλληψη και ο σχεδιασμός του εξώφυλλου είναι μία καλλιτεχνική δημιουργία του καλλιτεχνικού διευθυντή Διονύση Βεργίνη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ένας πατέρας σκληρός εγκλωβισμένος στα προσωπικά του συμπλέγματα, που προτιμά να δει το παιδί του νεκρό παρά ομοφυλόφιλο. Μία μητέρα φοβισμένη, υποταγμένη στο καθεστώς τρόμου που της έχει επιβάλει ο σύζυγος της. Ένας γιος ευαίσθητος, τρυφερός, γεμάτος ευγενή συναισθήματα, που πληρώνει με περίσσια σκληρότητα την διαφορετική σεξουαλική του επιλογή. Ένας γιός που μετά την παρότρυνση της καλύτερης του φίλης που αποτελεί τον δεύτερο εαυτού του και μη έχοντας πια τίποτα να χάσει, βρίσκει την δύναμη να σπάσει τα δεσμά του και να υπερασπιστεί την επιλογή του, φωνάζοντας απροκάλυπτα πως η ελεύθερη σεξουαλική επιλογή είναι δικαίωμα όλων και δεν αφορά κανέναν . Δικαίωμα τόσο αναφαίρετο όσο και το δικαίωμα στην αγάπη, την ευτυχία ,την οικογένεια και την αποδοχή.
Η συγγραφέας του έργου Τζένη Κοσμίδου τονίζει πως πολλοί πιστεύουν εσφαλμένα ότι στην Ελλάδα του 2013 δεν τίθεται πλέον θέμα ρατσισμού και ομοφοβίας. Το έργο αυτό έχει σκοπό να αφυπνίσει το πλήθος και να το βγάλει από την πλάνη του φέρνοντας το αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.
Η ομοφοβία και ο ρατσισμός όχι μόνο έχουν επιβιώσει αλλά είναι δυνατότερα από ποτέ. Απλώς έχουν καλυφθεί με το πέπλο μίας απελευθέρωσης, τόσο φαινομενικής όσο και η αποδοχή της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής.
Η ιστορία που ξεδιπλώνεται στο έν λόγο έργο είναι κατά ένα μεγάλο μέρος αληθινή. Αυτή μαζί με την παρότρυνση ενός πολύ καλού μου φίλου αποτέλεσε το έναυσμα για την πραγματοποίηση της απαιτούμενης έρευνας που θα μου έδινε την δυνατότητα να αποδώσω με ρεαλισμό την σκληρή όψη της άτεγκτα φτιαγμένης κοινωνίας μας που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή.
Στην πραγματικότητα το έργο αυτό αποτελεί μια κραυγή. Κραυγή για απελευθέρωση, ίσες ευκαιρίες και ίδια αντιμετώπιση, γιατί οι άνθρωποι με διαφορετική σεξουαλική επιλογή δεν είναι παιδιά κατώτερου θεού και πρέπει επιτέλους να πάψουν να αντιμετωπίζονται έτσι και να στερούνται δικαιωμάτων που για τους ετεροφυλόφιλους φαντάζουν δεδομένα.
Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη σεξουαλική επιλογή, στο να κυκλοφορούν στο δρόμο ελεύθερα με τον σύντροφο τους χωρίς να είναι δακτυλοδεικτούμενοι ή αντικείμενα χλευασμού και περιφρόνησης. Όσο για τα δικαιώματα δημιουργίας οικογένειας και ίσων επαγγελματικών ευκαιριών θα πρέπει να ναι αδιαπραγμάτευτα αναφαίρετα για όλους, όχι αποκλειστικό προσόν των ετεροφυλόφιλων.
Είναι καιρός πια να αποβάλουμε από το μυαλό μας απαρχαιωμένες ιδέες, βαθιά ριζωμένες σε ψευτοηθικά στερεότυπα και ηθικοπλαστικούς φραγμούς που πηγάζουν από τον φόβο απέναντι στο άγνωστο και το διαφορετικό, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μία αληθινά ηθική, υγιή κοινωνία. Ας μην ξεχνάμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο και πιο άρρωστο από το να προσπαθείς να στερήσεις από τον συνάνθρωπο σου βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ελπίζω μέσα από αυτό το έργο να καταφέρουμε ένα πλήγμα στο σαρκοβόρο θηρίο του ρατσισμού.
Ο Χάρης Ρώμας που προλογίζει το έργο γράφει χαρακτηριστικά:
"Χαιρετίζω την προσπάθεια της νέας συναδέλφου, Τζένης Κοσμίδου, να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί στο δύσκολο είδος που ονομάζεται θέατρο καταγγελίας.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, ο ρατσισμός σε τρεις μορφές, του ισχυρού προς το ασθενές φύλλο (εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας - μητέρα»), του γηγενούς πολίτη προς τον αλλοδαπό μετανάστη (επίσης εκπροσωπείται εδώ από το ζεύγος «πατέρας - μητέρα») και κυρίως του αυτοαποκαλούμενου «σεξουαλικά υγιούς» προς τους ανθρώπους με άλλες επιλογές (το μένος του πατέρα για τον ομοφυλόφιλο γιό του), είναι προβλήματα υπαρκτά στο μεγαλύτερο φάσμα της κοινωνίας μας, όσο και αν υποκριτικά προσπαθούμε να παρουσιάσουμε την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ως μια χώρα προοδευτική, ελεύθερη και πολιτικά ορθή. Υπάρχουν ακόμα πολλοί Ηλίες που σπρώχνονται στην απόγνωση και σε έσχατες πράξεις αυτοκαταστροφής, επειδή εξοστρακίζονται, είτε εμφανώς είτε υπογείως, στο περιθώριο και εξευτελίζονται από μια πλειονότητα που δεν δέχεται τις ιδιαιτερότητες επειδή τις φοβάται.
Οι καλλιτέχνες οφείλουν πρώτοι να στηλιτεύουν τέτοιες σκληρές παθογενείς καταστάσεις, ιδιαίτερα αν μπορούν να το κάνουν με λογοτεχνική επιδεξιότητα όπως η Τζένη. Και πάλι μπράβο για αυτήν της την γενναιότητα."
«Το σπίτι της Σιωπής»
Εκδόσεις Scene 10-7
Ταυτότητα βιβλίου:
Σειρά: Θέατρο
Συγγραφέας: Τζένη Κοσμίδου
Σελιδοποίηση: Διονύσης Βεργίνης
Φιλολογική Επιμέλεια: Αγγελική Γκαλμπένη - Παπαγρηγορίου
Η σύλληψη και ο σχεδιασμός του εξώφυλλου είναι μία καλλιτεχνική δημιουργία του καλλιτεχνικού διευθυντή Διονύση Βεργίνη.
Λίγα λόγια για το έργο:
Το θεατρικό έργο της Τζένης Κοσμίδου, «Το σπίτι της Σιωπής» αποτελεί ένα ιδιαίτερο ψυχόδραμα που αγγίζει τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ. Μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τις τραγικές επιπτώσεις που επιφέρουν οι σκληρότερες μορφές ενδοοικογενειακής βίας στον ψυχισμό νεαρών ανθρώπων που είχαν την ατυχία να γίνουν αποδέκτες της στην παιδική τους ηλικία.
Πέντε αδέλφια που μάχονται για την επιβίωση του σε ένα αληθινά αποτρόπαιο περιβάλλον. Πέντε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που κατά την διάρκεια της απεγνωσμένης τους προσπάθειας για επιβίωση εναλλάσσουν με εφιαλτική ταχύτητα την μάσκα του θύτη και τους θύματος..
Μια οικογένεια που θα μπορούσε κάλλιστα ζει στην διπλανή πόρτα κρύβοντας μόλις λίγα μέτρα μακριά μας το αποτρόπαιο μυστικό της. Ένα μυστικό που ακόμα και ο πιο νοσηρός νους θα δυσκολευόταν να συλλάβει. Ένα μυστικό που θα σκοτώσει πολλές φορές πρίν τελικά πέσει στο πάτωμα άψυχο και ακίνδυνο.
Ακίνδυνο φαινομενικά βέβαια γιατί ο μαύρος ανθός της βίας ιδιαίτερα της ενδοοικογενειακής αφήνει πάντα πίσω τον σπόρο του συνεχίζοντας έτσι τον αέναο κύκλο της δυστυχίας.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός που προλογίζει το εν λόγο έργο γράφει χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο του προλόγου του:
«Διαβάζοντας το έργο της Τζένης, παρόλη την έμμεση επίθεση που κάνει στην ενδοοικογενειακή βία και ενώ το θέμα από μόνο του μαυρίζει κάθε ανθρώπινη ψυχή, ένιωσα χαρά. Και αυτό γιατί, το έχει γράψει ένα νέο παιδί και έχει χαρίσει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία ένα διαχρονικό έργο.
Μια οικογένεια που κρατάει για χρόνια κρυμμένα μυστικά τα οποία όσο και αν νομίζουν ότι αγνοώντας τα, τα διαγράφουν, αυτά τους φθείρουν μέρα με τη μέρα πιο πολύ, ώσπου αναζητούν λύτρωση.
Πιο αξιοσημείωτο απ’ το ότι κατάφερε η συγγραφέας να μπει στην ψυχολογία όλων αυτών των ηρώων για να γράψει το έργο, πράγμα που απαιτεί κατάθεση ψυχής με όλη τη σημασία των λέξεων, είναι το γεγονός ότι αυτή η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Ο τίτλος του έργου δεν είναι τυχαίος. Το μεγαλύτερο λάθος είναι η σιωπή. Πιστεύω πως με αυτό το έργο η Τζένη Κοσμίδου βάζει το δικό της λιθαράκι στην κάθαρση όλων αυτών.»
«Όταν σβήνουν τα φώτα»
Εκδόσεις Bookstars
Ταυτότητα βιβλίου:
Σειρά: Θέατρο
Συγγραφέας: Τζένη Κοσμίδου
Σελιδοποίηση: Scene 10-7
Φιλολογική Επιμέλεια: Αγγελική Γκαλμπένη – Παπαγρηγορίου
Σχεδιασμός εξώφυλλου: Διονύσης Βεργίνης.
Η καλλιτεχνική φωτογραφική απεικόνιση της ηθοποιού Δήμητρας Θεοδωροπούλου είναι έργο της Μικέλας Τσώντζου
Λίγα λόγια για το έργο:
Το «Όταν σβήνουν τα φώτα» δεν είναι ένας απλός θεατρικός μονόλογος. Είναι μία καταγγελία θεμάτων ταμπού που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι τολμάμε να συζητήσουμε ανοιχτά ή ακόμα και να σκεφτούμε. Μέσα στις σελίδες του «Όταν σβήνουν τα φώτα» ξεδιπλώνονται αλήθειες άλλοτε τρυφερές και συγκινητικές και άλλοτε σκληρές και επώδυνες. Πρόκειται για ένα βιβλίο που δε φοβάται να μιλήσει για καταστάσεις που μαστίζουν το ”εγώ” πολλών συνανθρώπων μας, αλλά σχεδόν ποτέ δε βγαίνουν στην επιφάνεια της ζωής τους. Βασισμένο στο αρχαίο σχήμα, ”άτη-νέμεση-ύβρη-τίση”, αποτελεί έναν ύμνο για την κάθαρση της ψυχής που όλοι μας λίγο-πολύ επιζητούμε.
Η λαχτάρα ενός μικρού κοριτσιού που ξέρει από μικρό τον δρόμο για τον οποίον προορίζεται αλλά δεν έχει καμία στήριξη από την οικογένεια του, γιατί όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί του θεωρούν πως εκείνοι είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα το καλύτερο για το μέλλον του. Η λαχτάρα να αγγίξει το όνειρο σε συνδυασμό με την έλλειψη στήριξης και κατανόησης από το οικογενειακό της περιβάλλον την κάνει ευάλωτη, βορρά στα νύχια του πρώτου επιτήδειου. Μπροστά στα μάτια του αναγνώστη αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σημάδια ενός βιασμού. Τα σημάδια της ψυχής που όσος καιρός και να περάσει δεν θα επουλωθούν ποτέ. Φανερώνονται όλα απροκάλυπτα μαζί με κάποιες από τις επιπτώσεις τους. Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, βουλιμία είναι κάποια από τα γεννήματα αυτής της ανίερης συνουσίας που οδηγούν στο ξεγύμνωμα μίας άλλης σκληρής αλήθειας. Του ρατσισμού που βιώνουν ακόμα και σήμερα οι υπέρβαροι άνθρωποι. Της έλλειψης ισάξιων ευκαιριών με βάση την εξωτερική εμφάνιση αντί των προσόντων και του μυαλού.
Η πρωταγωνίστρια καταρρακώνεται, χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της με μόνη της συντροφιά τις αγαπημένες της ηρωίδες. Ηλέκτρα, Αγαύη, Μήδεια, Αντιγόνη, Ανδρομάχη. Βιώνει μαζί τους την δική της σύγχρονη τραγωδία και όπως αυτές στο τέλος λυτρώνεται μέσα από την αναμενόμενη – σύμφωνα με τι τρίπτυχο της αρχαίας τραγωδίας – κάθαρση.
Η Ευαγγελία Σαμιωτάκη η οποία προλογίζει το συγκεκριμένο έργο γράφει χαρακτηριστικά:
«Το να μπορείς να γράψεις αυτό που για δευτερόλεπτα περνάει από το μυαλό σου σε ένα φύλο χαρτί είναι πιο δύσκολο και από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Ένας Συγγραφέας είναι όπως ο καρδιοχειρουργός. Λεπτές επεμβάσεις και πολλές ώρες με ένα νυστέρι στο χέρι. Πολλές ώρες με έναν συγγραφέα με μόνη του παρέα την πένα του και το χαρτί. Ο δρόμος δύσβατος στου μυαλού τα μονοπάτια. Άλλος πάει γρήγορα, άλλος την διαδρομή απολαμβάνει και άλλος φτάνει στον προορισμό του με ωτοστόπ. Ο κάθε συγγραφέας ακολουθεί τον δικό του δρόμο για να φτάσει στον προορισμό του, την επιτυχία.
Γρήγορος, ευρηματικός, σύγχρονος, ουσιαστικός, αντικειμενικός και ονειρεμένος είναι ο τρόπος γραφής που στο δικό μου μυαλό τις βόλτες κάνει. Η Τζένη Κοσμίδου είναι ο καπετάνιος των ονείρων μου και οδηγεί το δικό της συγγραφικό άρμα με τέχνη και έρωτα περιβάλλοντας μας με το μέλι των αισθήσεων και των ονείρων. Η γραφή της είναι σαν ένα μωρό που μαζί σου μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνεις και εσύ. Είναι η γραφή για όλες τις ηλικίες και κυρίως για όσους το πριν δεν κατάλαβαν. Είναι χαρά και τιμή μου τέτοιο νέο αίμα να στηρίζω. Είναι το ρέζους αρνητικό των γνώσεων μας στις φλέβες. Τζένη μην σταματήσεις τέτοια έργα συχνά να μας προσφέρεις. Οι κενές σελίδες εσένα φωνάζουν με μία και μόνο φράση «Γράψε. Γράψε πάνω μας!»
Το θέμα αυτού του βιβλίου είναι αληθινά ιδιαίτερο και λίγοι άνθρωποι θα είχαν το θάρρος να το θίξουν. Χειροκροτώ την προσπάθεια αυτή και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα να παρουσιάζουμε τέτοιες ιδιαίτερες δουλειές.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου