Ελένη κόρη, μάνα, αδελφή, σύζυγε, φίλη όλων μας!

    Η Ελένη, έφυγε από αυτό το κόσμο σε μια τρυφερή ηλικία στην οποία κανονικά θα έπρεπε να ξεκινά να κάνει όνειρα για τη ζωή της. Κάθε νέο παιδί κοπιάζει στα μαθητικά του χρόνια προσμένοντας  όλο λαχτάρα να ζήσει τη φοιτητική ζωή. Τη στιγμή που ξεκίνησε αυτό το όνειρο τα δύο αυτά ανθρωπόμορφα  τέρατα το μετέτρεψαν σε εφιάλτη, κόβοντας με μαρτυρικό τρόπο το νήμα της ζωής της άτυχης κοπέλας για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες ορέξεις τους.

    Η οποιαδήποτε ποινή και αν επιβληθεί σε αυτές τις άρρωστες προσωπικότητες δεν πρόκειται να φέρει πίσω την Ελένη.  Θα προστατέψει όμως το κοινωνικό σύνολο και ένα πλήθος από Ελένες κάθε ηλικίας που ζουν ανυπεράσπιστες εκεί έξω αγνοώντας τον κίνδυνο που καραδοκεί όσο τριγυρίζουν ελεύθεροι τέτοιοι «άνθρωποι».

   Η λέξη «ελεύθεροι» δεν έχει γραφτεί από παραδρομή. Γνωρίζουμε όλοι ότι δυστυχώς στη χώρα μας τα ισόβια μεταφράζονται σε κάθειρξη είκοσι ετών. Αν δε ο δράστης εργαστεί μέσα στη φυλακή ο κάθε χρόνος προσμετράτε διπλός και με λίγη καλή διαγωγή σε μια δεκαετία ίσως και σε λιγότερο τα ανθρωπόμορφα αυτά κτήνη θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας όπως και τόσα άλλα αποτελώντας απειλή για κάθε Ελένη εκεί έξω.

    Άνθρωποι που αντλούν ηδονή από τη βία, τα βασανιστήρια και το φόβο κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι δεν επιδέχονται σωφρονισμό. Τη στιγμή που οι ορμές και οι ορμόνες τους θα κυριαρχήσουν θα επαναλάβουν χωρίς δεύτερη σκέψη την ειδεχθή τους πράξη με την ίδια ευκολία  που ένας φυσιολογικός άνθρωπος συνευρίσκεται με τον σύντροφο του. Σε αυτό και μόνο σε αυτό το κομμάτι μπορούμε να δεχτούμε ότι οι θύτες της Ελένης είναι άρρωστοι ψυχικά. Αυτή η παραδοχή όμως σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό. Τουναντίον θα πρέπει να είναι και ο λόγος που δεν θα πρέπει ποτέ ξανά η κοινωνία να τους αφήσει ελεύθερους και ανεξέλεγκτους να βρουν την επόμενη Ελένη.

   Η αθώα Ελένη βασανίστηκε, βιάστηκε και δολοφονήθηκε μια παγωμένη μέρα του Νοέμβρη. Έκτοτε βασανίζεται, βιάζεται και δολοφονείται καθημερινά από τα ίδια ανθρωπόμορφα τέρατα που σαν να μην έφταναν όλα όσα έκαναν στην άτυχη κοπέλα προσβάλουν τη μνήμη της προσπαθώντας να σπιλώσουν την υπόληψη της, με αισχρά ψεύδη στη προσπάθεια τους να ελαφρύνουν τη θέση τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το  περίγυρο και τους δικηγόρους τους  που επίσης διαιωνίζουν το βασανισμό, το βιασμό και το θάνατο της Ελένης αλλά και με πλήθος ανεγκέφαλων που αναπαράγουν τα αισχρά επιχειρήματα των προαναφερθέντων.

   «Η Ελένη προκάλεσε με το ντύσιμο της, η Ελένη τα ήθελε, η Ελένη έκανε τη δύσκολη.» Κάθε φορά που μια γυναίκα βιώνει του μαρτύριο του βιασμού είτε δολοφονείται είτε όχι υπάρχει πάντα μια μερίδα ανθρώπων που αναπαράγει τα ίδια αισχρά επιχειρήματα. Είναι όμως νομίζω καιρός η δικαιοσύνη να υπηρετήσει την ουσία του ρόλου της και να κάνει σημαντικές τομές πάνω στο Ελληνικό δίκαιο.

   Οι άνθρωποι που αναπαράγουν αυτά τα πρόστυχα επιχειρήματα θα πρέπει να διώκονται ποινικά αυτεπάγγελτα.    Όταν ένας βιασμός είναι αποδεδειγμένος δεν θα πρέπει να αναγνωρίζεται στον θύτη κανένα ελαφρυντικό αφού δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μια τόσο ειδεχθή πράξη. Στην χώρα μας δυστυχώς όπως και σε άλλες χώρες έχει χαθεί το μέτρο με πλήθος κόσμου να μιλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα του θύτη ξεχνώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα του θύματος στα οποία θα έπρεπε να δίνεται και η μεγαλύτερη βαρύτητα αφού με μια τέτοια πράξη αυτά έχουν πρώτα καταπατηθεί και μάλιστα με τον πιο βάναυσο τρόπο.

    Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κυκλοφορεί όποια ώρα θέλει, ντυμένος με όποιο τρόπο επιθυμεί από τη στιγμή που δεν προσβάλει την δημόσια αιδώ και να φλερτάρει όσο και με όποιον θέλει χωρίς αυτό να αποτελεί  δικαιολογία για μια τόσο ειδεχθή πράξη όπως αυτή του βιασμού. 

    Αλλαγές θα έπρεπε να γίνουν και στο θέμα των ποινών. Ο βιασμός κατά την προσωπική μου άποψη είναι μια πράξη εξίσου ειδεχθής με  τον φόνο. Η δολοφονία κόβει το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου. Ο βιασμός αφήνει πίσω του έναν άνθρωπο σακατεμένο. Έναν άνθρωπο που δεν θα συνέλθει ποτέ εντελώς με ότι αυτό συνεπάγεται σε όλες τις μορφές της ταυτότητας του ως σύντροφος, γονιός, συνεργάτης, φίλος κλπ. Η ποινή λοιπόν για τον θύτη θα πρέπει να είναι ανάλογη.

   Τόσο για να επιτευχθεί στο βαθμό του δυνατού η ηθική αποκατάσταση του θύματος, όσο και για να προστατευτεί το κοινωνικό σύνολο αλλά και να  παραδειγματιστούν πλήθος άλλων διεστραμμένων ανθρώπων που δυστυχώς κρύβονται ανάμεσα μας περιμένοντας την επόμενη Ελένη που θα βρεθεί στο δρόμο τους.

   Πλήθος γυναικών έχουν βιώσει αυτό το μαρτύριο και δεν έχουν βρει το κουράγιο να μιλήσουν πουθενά. Ο λόγος νομίζω γίνεται ξεκάθαρος από τα προαναφερθέντα. Το θύμα δεν βασανίζεται και βιάζεται μονάχα τη στιγμή του βιασμού αλλά και για καιρό μετά στις αίθουσες των δικαστηρίων, στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πλήθος ανθρωπάριων που αντί να υπερασπίζονται το θύμα προσπαθούν να του επιρρίψουν ευθύνες.

   Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κατάργηση της αυτοδιάθεσης ενός ανθρώπου σύμφωνα με τη βούληση του και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο κατά τη δική μου άποψη είναι εξίσου επικίνδυνος με το θύτη γιατί οι πεποιθήσεις του τον μεταβάλουν σε εν δυνάμει θύτη.

   Η Ελένη Τοπαλούδη πρέπει να μετατραπεί σε ένα σύμβολο για την Ελληνική κοινωνία. Ο τραγικός και άδικος θάνατος της δε πρέπει ποτέ να ξεχαστεί. Τα μάτια της Ελένης που από εδώ και στο εξής αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, όλοι θα πρέπει να τα κουβαλάμε στην καρδιά και το μυαλό μας. Δεν ανήκουν μονάχα στην ίδια. Σε αυτά καθρεφτίζονται τα μάτια κάθε γυναίκας που βιάστηκε ή θα βιαστεί στο μέλλον.

   Αυτή η γυναίκα μπορεί να είμαι εγώ, η μητέρα μου, η αδελφή μου, η κόρη που πιθανότατα να γεννήσω μια μέρα, η καλύτερη μου φίλη ακόμη και η συνάδελφος μου στη δουλειά ή η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Με αυτή τη σκέψη τα μάτια της Ελένης πρέπει να ζουν ζωντανά στη ψυχή όλων των γυναικών αλλά και των αντρών που έχουν μια μάνα, μια κόρη, μια σύζυγο, μια φίλη, μια συνάδελφο η μια γνωστή που σημαίνει κάτι για αυτούς.

   Με αυτή τη σκέψη ταυτίζοντας την Ελένη με τον εαυτό μας και κάθε σημαντική γυναίκα της ζωής μας πρέπει όλοι μαζί να ζητήσουμε τη παραδειγματική τιμωρία όσων την έβλαψαν και να αποτρέψουμε να επαναληφθεί μια τέτοια ειδεχθή πράξη στο μέλλον από τους ίδιους ή από όμοιους τους.

    Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από όλους μας μαζί και από τον καθένα μας ξεχωριστά εξαρτάται το να μην υπάρξει καμία άλλη Ελένη και να θυμόμαστε πάντα ότι η επόμενη Ελένη μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιες ή κάποια από τις σημαντικές γυναίκες της ζωής μας.

   ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΕΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ!

Τζένη Κοσμίδου