Απόψε θα αργήσει να ξημερώσει Παύλο...

 

  Απόψε θα αργήσει να ξημερώσει. Η νύχτα προμηνύεται μακριά, ατελείωτη, σκοτεινή.  Όχι σαν εκείνη της 17ης Σεπτεμβρίου, επτά χρόνια πριν. Εκείνη με καμιά ποτέ δεν θα μπορέσει να συγκριθεί. Η μνήμη της βαραίνει την αποψινή νύχτα. Η μνήμη και η αναμονή για μια απόφαση που θα χαρίσει έστω και ένα μικρό αίσθημα δικαίωσης στη δόλια μάνα σου που έπειτα από εκείνη τη νύχτα έγινε ΜΑΝΑ όλων μας.

  Απόλυτη δικαίωση δεν μπορεί να υπάρξει. Κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να αποφασίσει να ξαναγεννηθείς. Πέρασες στην αιωνιότητα σαν ένα ακόμη διαχρονικό σύμβολο που θα φωτίζει τη ζωή των μετέπειτα γενιών.

   Ποιος το περίμενε όταν τραγουδούσες για τον μικρό Αλέξη ότι τόσο σύντομα θα βρισκόσουν δίπλα του στον παράδεισο. Η νύχτα είναι μακριά και τα μάτια όσων διαθέτουν καθαρή καρδιά και μπορούν να δουν είναι στραμμένα στη δικαιοσύνη.

  Ελπίζουμε στην αυριανή μέρα. Ελπίζουμε στην ηχηρή της απάντηση. Μια απάντηση και μια παραδειγματική τιμωρία που θα εξασφαλίσει ότι ποτέ δεν θα βρεθεί άλλη Μάνα στη θέση της δικής σου. Ότι ποτέ ξανα τα πιστεύω ενός νέου ανθρώπου δεν θα γίνουν αιτία να στερηθεί τη ζωή. Ότι η ελευθερία μας και η ανθρώπινη ζωή είναι ακριβές και δεν ξεπουλιούνται στον βωμό του φανατισμού  και του σκοταδισμού που επιβάλλει ο φασισμός και η βία. Ελπίζουμε στην αυριανή μέρα. Ελπίζουμε στη δικαιοσύνη. Ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο που ο φόβος και η βία δεν έχουν θέση. Ελπίζουμε στον κόσμο που μας έμαθες εσύ να προσδοκούμε.

   Όπως και να έχει τα πράγματα έχουν ήδη κριθεί και η μορφή σου χαράχτηκε πύρινη στις ψυχές όλων μας και έτσι περήφανη και αθάνατη θα ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Θα ζεις πάντα μέσα μας Παύλο, να μας θυμίζεις πως πρέπει να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο δίκαιο και ελεύθερο. Έναν κόσμο για τον οποίο έδωσες τη ζωή σου. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.