Ξημέρωμα...

Κάθε ξημέρωμα το φως σκίζει ανελέητο τον βελούδινο μανδύα της νύχτας.

Τα όνειρα δίνουν τη θέση τους στη πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι παίρνουν τη θέση τούς σαν καλοκουρδισμενα γρανάζια, στην αδυσώπητη μηχανή της καθημερινότητας.

Και ο χρόνος κυλάει, σαν το νερό στο ποτάμι, που δεν γυρίζει πίσω ποτέ.

Τα γρανάζια γυρίζουν ισοπεδώνοντας όνειρα, νιάτα, ζωές.

Μια μόνο ασπίδα στέκεται πάντα αγέρωχη μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα της καθημερινότητας, η Αγάπη.

Για αυτό να αγαπάτε πολύ.

Να αγαπάτε χωρίς όρια, χωρίς ανταλλάγματα, δεύτερες σκέψεις και κρυφές επιθυμίες.

Κάθε φορά που ο άνθρωπος αγαπά αληθινά αγγίζει με τα ακροδάχτυλα του τον Παράδεισο.