Το κάστρο της ζωής

 

Οι μέρες της δόξας ανήκουν στο παρελθόν

Ερειπωμένο πια το κάστρο της ζωής

Κουρέλια τα λάβαρα της δόξας

κρέμουν από τις πολεμίστρες του

 

Ο ιππότης στέκει σε μια γωνιά

Η πανοπλία του έχει πια σκουριάσει

Το δόρυ του σάπισε από τον καιρό

Και το σπαθί του αλίμονο

Φαντάζει πια ασήκωτο

 

Η βασίλισσα στα μαύρα πλησιάζει

Τον κοιτάει και τα μάτια της είναι άδεια

Δυο μαύρα πέπλα ανοίγει και τον αγκαλιάζει

Και τον πνίγει στης λησμονιάς τα μονοπάτια.

Μια άβυσσος ανοίγεται μπροστά του

Εκεί μέσα κρύφτηκε όλος του ο κόσμος

Το σκοτάδι πια κατάπιε τα όνειρα του

Και η ψυχή του είναι πια χίλια κομμάτια.