Τρίτη 6 Ιουλίου 2021

Το κάστρο της ζωής


 

Οι μέρες της δόξας ανήκουν στο παρελθόν

Ερειπωμένο πια το κάστρο της ζωής

Κουρέλια τα λάβαρα της δόξας

κρέμουν από τις πολεμίστρες του

 

Ο ιππότης στέκει σε μια γωνιά

Η πανοπλία του έχει πια σκουριάσει

Το δόρυ του σάπισε από τον καιρό

Και το σπαθί του αλίμονο

Φαντάζει πια ασήκωτο

 

Η βασίλισσα στα μαύρα πλησιάζει

Τον κοιτάει και τα μάτια της είναι άδεια

Δυο μαύρα πέπλα ανοίγει και τον αγκαλιάζει

Και τον πνίγει στης λησμονιάς τα μονοπάτια.


Μια άβυσσος ανοίγεται μπροστά του

Εκεί μέσα κρύφτηκε όλος του ο κόσμος

Το σκοτάδι πια κατάπιε τα όνειρα του

Και η ψυχή του είναι πια χίλια κομμάτια.

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε...

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε και ξεχνάμε. Ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Ποιοι θέλαμε και μπορούσαμε να γίνουμε. Νιώθουμε πως είμαστε αυτοί που μας ...