Πήραν να θολώνουν τα μάτια από τα δάκρυα...

Πήραν να θολώνουν τα μάτια από τα δάκρυα,

που δεν βρήκαν ποτέ διαφυγή.

Ο χρόνος άφησε στο πρόσωπο τα σημάδια του.

Μικρές χαρακιές, ενθύμια από ένδοξες νίκες

και ακόμη ενδοξότερες ήττες που βίωσες στο πέρασμα του.

Η στάση του σώματος έγινε πιο σκυφτή, υποταγμένη

στα πρέπει και τα θέλω των γύρω σου.

Ο ύπνος σου λιγόστεψε και μαζί του λιγόστεψαν και τα όνειρα.

Το είδωλο που σε κοιτάζει στον καθρέφτη δεν είναι πια δικό σου.

Το μονοπάτι της ιστορίας σου μοιάζει να έχει χαθεί παντοτινά.

Μουδιασμένος αναρωτιέσαι κοιτώντας γύρω σου το άγνωστο τοπίο.

Αναμοχλεύεις εμμονικά τις μνήμες σου.

Για που ξεκίνησες στην αρχή της αναζήτησης;

Πόσα όνειρα σου πραγματώθηκαν;

Πόσες απόκρημνες κορφές κατάφερες τελικά να κατακτήσεις

πριν αφεθείς να σε καταπιεί η γκρίζα καθημερινότητα;