Σε αυτή τη σελίδα μπορείτε να διαβάζετε, άρθρα και σκέψεις της Τζένης Κόσμιδου με ποικίλη θεματολογία.
Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Ποιοι θέλαμε και μπορούσαμε να γίνουμε.
Νιώθουμε πως είμαστε αυτοί που μας λένε οι άλλοι.
Πάψαμε να στοχεύουμε τα αστέρια, πάψαμε ακόμη και να τα κοιτάμε, ίσως και να τα ονειρευόμαστε.
Το βλέμμα μας μένει στυλωμένο στη γη.
Εκεί που η κοινωνία μας έμαθε, πως πρεπει να κοιτάμε.
Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.
Ξεχνάμε, πως αν κοιτάς τα αστέρια ακόμη και να μην τα αγγίξεις, στην προσπάθεια σου, θα βρεθείς να πετάς ψηλά στον ουρανό.
Θα νιώσεις τον αέρα να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Τη ζεστασιά του ήλιου να σε αγκαλιάζει.
Αν πάλι κοιτάς μονίμως χαμηλά, καταδικάζεις τον εαυτό σου να σέρνεται αέναα στο κακοτράχαλο χώμα.
Να ματώνει στις πέτρες, να κυλιέται στις λάσπες. Όλα αυτά γιατί ξέχασες ποιος είσαι, ποιος μπορούσες να γίνεις και αρκέστηκες σε αυτό που σου ειπαν οι αλλοι πως είσαι.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν Καλλιτέχνη...
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν Καλλιτέχνη είναι η αποδοχή.
Η ένταξη στα πρέπει και τα θέλω μιας ηθικοπλαστικής κοινωνίας, που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές των αδυνάτων στο βωμό του κέρδους.
Η συστράτευση της τέχνης του με τις απόψεις, τα θέλω και τα συμφέροντα των δυνατών.
Η λησμονιά της μεγάλης αλήθειας που προστάζει πως η τέχνη γεννήθηκε, ζει και αναπνέει για να εκφράσει τις κραυγές των αδυνάτων και όχι για να τέρψει την ματαιοδοξία και τα συμφέροντα των δυνατών.
Η εξαθλίωση της εφήμερης δόξας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη λήθη και τη λησμονιά.
Πήραν να θολώνουν τα μάτια από τα δάκρυα...
Πήραν να θολώνουν τα μάτια από τα δάκρυα,
που δεν βρήκαν ποτέ διαφυγή.
Ο χρόνος άφησε στο πρόσωπο τα σημάδια του.
Μικρές χαρακιές, ενθύμια από ένδοξες νίκες
και ακόμη ενδοξότερες ήττες που βίωσες στο πέρασμα του.
Η στάση του σώματος έγινε πιο σκυφτή, υποταγμένη
στα πρέπει και τα θέλω των γύρω σου.
Ο ύπνος σου λιγόστεψε και μαζί του λιγόστεψαν και τα όνειρα.
Το είδωλο που σε κοιτάζει στον καθρέφτη δεν είναι πια δικό σου.
Το μονοπάτι της ιστορίας σου μοιάζει να έχει χαθεί παντοτινά.
Μουδιασμένος αναρωτιέσαι κοιτώντας γύρω σου το άγνωστο τοπίο.
Αναμοχλεύεις εμμονικά τις μνήμες σου.
Για που ξεκίνησες στην αρχή της αναζήτησης;
Πόσα όνειρα σου πραγματώθηκαν;
Πόσες απόκρημνες κορφές κατάφερες τελικά να κατακτήσεις
πριν αφεθείς να σε καταπιεί η γκρίζα καθημερινότητα;
Οι άνθρωποι έχασαν τη πίστη τούς...
Άλλαξαν οι καιροί.
Ξέφτισαν οι συνειδήσεις.
Οι άνθρωποι έχασαν τη πίστη τούς.
Ξεχασανε να ειναι ταπεινοί.
Άφησαν τα ένστικτα, τις ανάγκες και τις ορμές να τους οδηγούν.
Ο άνθρωπος αν χάσει τη πίστη του στο Θεο, κτήνος γίνεται και αφήνει μονάχα τρόμο και καταστροφή στο πέρασμα του.
Μόνο θλίψη...
Μέρες τώρα παρατηρώ αμέτρητες αναρτήσεις πλήθους κόσμου που εν μια νυκτί μετατράπηκε σε ντετέκτιβ, εισαγγελείς, δικαστές, ακόμη και δήμιους. Αναρτήσεις με κατάρες και ανατριχιαστικές "ευχές" ακόμη και προτροπές λιντσαρίσματος και μαρτυρικού θανάτου της φερόμενης ως δράστριας στο ειδεχθές έγκλημα της Πάτρας.
Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να πάνε πριν λίγες μέρες έξω από το σπίτι στο οποίο βρισκόντουσαν οι συγγενείς αυτής της γυναίκας και παρασυρόμενοι δήθεν απο τη δίκαιη οργή τους, για τον άδικο χαμό, αυτών των τριών αγγέλων, τραμπουκιζαν τους ανθρώπους έχοντας στο χερι κινητά και ταμπλετ για σελφι και live story.
Την ίδια ντροπή που θα νιώσω για το ανθρώπινο είδος αν αποδειχθεί οτι όντως αυτή η γυναίκα εχει διαπράξει αυτο το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα, για το οποίο κατηγορείται και πραγματικά ο νους μου δεν μπορεί να χωρέσει, νιώθω βλέποντας ολες αυτες τις συμπεριφορές.
Είναι το λιγότερο ντροπή να χρησιμοποιείται ο χαμος αυτων των αθώων πλασμάτων και ορισμένοι να φτάνετε ακομη και στο να κάνετε επίκληση στο συναίσθημα γυναικών που, ειτε εχουν χασει, είτε δεν μπορούν να κανουν παιδια για να βρείτε συνοδοιπόρους στην αγριότητα που κρύβεται μεσα σας για να συμπεριφέρεστε τοιουτοτρόπως.
Με τρομάζει το ότι πολλοί απο εσάς προβαίνετε σε αυτές τις πράξεις με τη δικαιολογία "είμαστε γονείς". Αναρωτήθηκε κανεις σας για τα πρότυπα που περνάτε στα παιδια σας οταν αλαλάζοντας σας άγριοι εύχεστε καρκίνους, βιασμούς, τεμαχισμούς, καψίματα και μαρτυρικούς θανάτους σε κάποιον ακόμη και αν αποδειχθεί οτι έχει κάνει μια τοσο φρικτή και αποτρόπαιη πράξη; Αναρωτηθήκατε ποσο πιο καθαρη ειναι η δικη σας ψυχή απο τη δικη του και ποσο κοντά είστε στο να μεταμορφωθείτε σε κατι παρόμοιο;
Το πιο τραγικό είναι οτι είστε πολλοί. Εκεί έξω καιρό τώρα υπάρχει ένας όχλος που ψάχνει αφορμή να διασπείρει μίσος, κακία και αγριότητα μέσα από την ασφάλεια του πληκτρολογίου χωρίς να έχει επίγνωση των επιπτώσεων αυτής της κατάστασης στη πραγματική ζωή.
Δυστυχώς μέσα απο αυτό το πλήθος ανθρώπων που έχει τόσο εύκολη την αυτοδικία, τις κατάρες και όλα τα υπόλοιπα στα οποία επιδίδεστε αρκετοί και αρκετές ξεπηδούν οι ειδεχθείς εγκληματίες. Ειλικρινά λυπάμαι.
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα...
Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα και θα ήθελα να πω μια ιστορία.
Μια ιστορία για το ρόλο της τέχνης στη ζωή, την αγάπη, τον φόβο και τον άνθρωπο.
Τον άνθρωπο που βαδίζει μόνος το δαιδαλώδες μονοπάτι της ζωής, κυριευμένος από το φόβο του αύριο.
Αυτόν που μονίμως αναζητά συνοδοιπόρο, φίλο, δάσκαλο ή οποιονδήποτε άλλον θα είναι σε θέση να του χαρίσει την ελπίδα.
Αυτόν που στο πρόσωπο του ηθοποιού βλέπει να ζωντανεύει ένας κόσμος καλύτερος, ιδεατός.
Αυτόν που αφιερώνει τη ζωή του στο σανίδι, στηλιτεύοντας κάθε μορφή αδικίας.
Αυτόν που δε φοβάται να καταγγείλει όλες τις ασχήμιες της ζωής, παλεύοντας από το δικό του μετερίζι για ένα καλύτερο αύριο, για έναν κόσμο πιο δίκαιο, γεμάτο χρώματα και αποχρώσεις.
Αυτόν που υπηρετεί πιστά εδώ και αιώνες το ύψιστο ιδανικό του Θεάτρου, αλλάζοντας πληθώρα προσωπεία, θυσιάζοντας το δικό του.
Αυτόν τον Θεατρίνο που ζει και ξαναζεί μέσα από κάθε ηθοποιό αιώνες τώρα.
Σώπασαν πια οι ποιητές...
Σώπασαν πια οι ποιητές,
οι πένες τους έπεσαν στο χώμα.
Ο ήχος ήταν απόκοσμος.
Έκρυβε μέσα του όλη την απελπισία της δημιουργίας
που πεθαίνει πριν προλάβει να γεννηθεί.
Η φύση αρνήθηκε το γιορτινό μανδύα της Άνοιξης.
Όσο το αίμα αθώων συνεχίζει να ποτίζει το χώμα,
αποφάσισε πως τίποτα όμορφο δεν μας αξίζει.
Όσο έστω και ένα παιδί κάπου σε αυτή την αχανή γη
χάνει τη ζωή που καλά καλά δεν πρόλαβε να ζήσει.
Όσο έστω και μια γυναίκα στερείται την αυτοδιάθεση
του κορμιού και της ψυχής της.
Όσο έστω και ένας άντρας στέλνεται σαν αμνός
στη σφαγή πολέμων που ποτέ δε θέλησε.
Όσο ο καιρός περνά και εμείς συνεχίζουμε να ξεχνάμε
να είμαστε Άνθρωποι, καμία Άνοιξη δεν μας αξίζει.
Πραγματοποιήθηκε το 2ο φιλολογικό σαλόνι της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος στο Silver Spurs στο Παγκράτι. Μια εκ των τεσσάρων ομιλητών ήμουν και εγώ. Ακολουθεί βίντεο με την ομιλία μου στην οποία παρουσίασε ευσύνοπτα τις σημαντικότερες δημιουργίες μου.
Γκρίζα καθημερινότητα
Πήραν να θολώνουν τα μάτια από τα δάκρυα,
που δεν βρήκαν ποτέ διαφυγή.
Ο χρόνος άφησε στο πρόσωπο τα σημάδια του.
Μικρές χαρακιές, ενθύμια από ένδοξες νίκες
και ακόμη ενδοξότερες ήττες που βίωσες στο πέρασμα του.
Η στάση του σώματος έγινε πιο σκυφτή, υποταγμένη
στα πρέπει και τα θέλω των γύρω σου.
Ο ύπνος σου λιγόστεψε και μαζί του λιγόστεψαν και τα όνειρα.
Το είδωλο που σε κοιτάζει στον καθρέφτη δεν είναι πια δικό σου.
Το μονοπάτι της ιστορίας σου μοιάζει να έχει χαθεί παντοτινά.
Μουδιασμένος αναρωτιέσαι κοιτώντας γύρω σου το άγνωστο τοπίο.
Αναμοχλεύεις εμμονικά τις μνήμες σου.
Για που ξεκίνησες στην αρχή της αναζήτησης;
Πόσα όνειρα σου πραγματώθηκαν;
Πόσες απόκρημνες κορφές κατάφερες τελικά να κατακτήσεις
πριν αφεθείς να σε καταπιεί η γκρίζα καθημερινότητα;
Η λησμονιά του Καλλιτέχνη.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν Καλλιτέχνη είναι η αποδοχή.
Η ένταξη στα πρέπει και τα θέλω μιας ηθικοπλαστικής κοινωνίας, που κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές των αδυνάτων στο βωμό του κέρδους.
Η συστράτευση της τέχνης του με τις απόψεις, τα θέλω και τα συμφέροντα των δυνατών.
Η λησμονιά της μεγάλης αλήθειας που προστάζει πως η τέχνη γεννήθηκε, ζει και αναπνέει για να εκφράσει τις κραυγές των αδυνάτων και όχι για να τέρψει την ματαιοδοξία και τα συμφέροντα των δυνατών.
Η εξαθλίωση της εφήμερης δόξας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη λήθη και τη λησμονιά.
Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μονάχα ηττημένοι.
Οι σκοτεινές σάλπιγγες ήχησαν για άλλη μια φορά. Στο άκουσμα τους η φύση σώπασε, τα ζώα κρύφτηκαν και τα παιδικά χαμόγελα με μιας μετατράπηκαν σε μάσκες τρόμου.
Η αιματοβαμμένη μηχανή του πολέμου ξεκίνησε για άλλη μια φορά τη καταστροφική της πορεία.
Μια πορεία που στο διάβα της από την αρχή της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, σπέρνει τον όλεθρο.
Πόσες ανθρωποθυσίες θα χρειαστούν ακόμη άραγε για να καταλάβουν επιτέλους οι άνθρωποι, πως σε ένα πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μονάχα ηττημένοι;
Βαρκούλα από χαρτί
Μια βαρκούλα από χαρτί παραδομένη στη βροχή μοιάζει να είναι η μοίρα.
Κανείς δε ξέρει που οδηγεί, αλλά αξίζει να αφεθείς στου κόσμου τη πλημμύρα.
Σαν ναυαγοί στην αμμουδιά, σαν δυο αιώνια παιδιά απόψε θα βρεθούμε.
Τον δρόμο αυτό τον μαγικό του φεγγαριού τον λαμπερό μαζί να τον διαβούμε.
Μανάδες
Εκεί έξω υπάρχουν γυναίκες που επέλεξαν να φέρουν στο κόσμο ένα παιδί και δυο και τρία. Αυτό βλέπεις τους έμαθαν από μικρές πως έπρεπε να κάνουν για μην τις δείχνει ο κόσμος με το δάχτυλο. Πλέον βουλιάζουν κάθε μέρα από το βάρος της ευθύνης, για την οποία φυσικά κανείς δε φρόντισε νωρίτερα να τους μιλήσει.
Υπάρχουν και εκείνες οι άλλες που η ιδέα του παιδιού τις έκανε να ανατριχιάζουν σύγκορμες από το φόβο. Ήταν βλέπεις σε θέση να αντιληφθούν το βάρος της ευθηνής. Αυτές λοιπόν όταν έγιναν μανάδες αφιέρωσαν με περισσή χαρά, όλο τους το είναι, για να τα καταφέρουν και ας μην ένιωσαν σίγουρες ποτέ.
Γυναίκες που πριν καλά καλά το έρημο μωρό αποθηλάσει, του ούρλιαζαν υστερικά πως είναι και γυναίκες, όχι μόνο μανες και άλλες πάλι που με χαρά έκαναν το ρόλο της μάνας, τον πρώτο της ζωής τους. Βλέπεις αυτές οι γυναίκες είχαν φροντίσει να καταλάβουν το αμετάκλητο μιας τέτοιας επιλογής πριν φέρουν στο κόσμο μια ζωή.
Γυναίκες που έκαναν παιδιά αντιβιοτικά, για να θεραπεύσουν γάμους άρρωστους και σχέσεις διαλυμένες, για να κρατήσουν άντρες φευγάτους σε άλλες αγκαλιές. Απέναντι τους στέκουν όμως και άλλες γυναίκες. Γυναίκες που επέλεξαν να διαλύσουν σχέσεις που όσο και αν αγαπούσαν ήταν σαθρές, γιατί βλέπεις το μέλλον των παιδιών τους άξιζε για αυτές κάθε θυσία.
Γυναίκες που φέραν δυο και τρια παιδιά στο κόσμο για να τα μεγαλώσουν γιαγιάδες και νταντάδες, γιατί να τα αντέξουν δεν μπορούσαν. Υπάρχουν όμως και άλλες που η μήτρα τους δεν γνώρισε αυτή την ευλογία, μα έγιναν μανάδες για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Ακόμη και για αυτές τις άλλες μάνες που ανίσχυρες εγκλωβίστηκαν σε ρούχα ξένα για να ικανοποιήσουν ξένες επιθυμίες. Εκείνες τις δυστυχισμένες που άφησαν τη ζωή τους να τους πάει και τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να πνιγούν σε έναν ωκεανό από δυστυχία.
Δυστυχισμένα πλάσματα που φέραν πλάσματα ακόμη πιο δυστυχισμένα σε τούτον εδώ το κόσμο. Πλάσματα γεματα ενοχές που σήκωσαν στους ώμους τους, το βάρος της δυστυχίας των γονιών τους.
Ευτυχώς υπάρχουν κάτι γυναίκες μανάδες εκεί έξω. Μανάδες για όλους, ακόμη και για εκείνες τις έρημες τις άλλες μάνες τις πλανεμένες.
Το κάστρο της ζωής
Οι μέρες της δόξας ανήκουν στο παρελθόν
Ερειπωμένο πια το κάστρο της ζωής
Κουρέλια τα λάβαρα της δόξας
κρέμουν από τις πολεμίστρες του
Ο ιππότης στέκει σε μια γωνιά
Η πανοπλία του έχει πια σκουριάσει
Το δόρυ του σάπισε από τον καιρό
Και το σπαθί του αλίμονο
Φαντάζει πια ασήκωτο
Η βασίλισσα στα μαύρα πλησιάζει
Τον κοιτάει και τα μάτια της είναι άδεια
Δυο μαύρα πέπλα ανοίγει και τον αγκαλιάζει
Και τον πνίγει στης λησμονιάς τα μονοπάτια.
Μια άβυσσος ανοίγεται μπροστά του
Εκεί μέσα κρύφτηκε όλος του ο κόσμος
Το σκοτάδι πια κατάπιε τα όνειρα του
Και η ψυχή του είναι πια χίλια κομμάτια.
Γράμμα σε εκείνον
Γράμμα σε εκείνον που έκανε τον ήλιο
να φαντάζει σκοτεινός στο κοίταγμα του.
Σε εκείνον που ένα θαύμα
έκρυβε η αγκαλιά του.
Τα λόγια κάποτε φάνταζαν φτωχά
και εσύ έψαχνες στα χέρια του τη λησμονιά.
Μα εκείνος πια θολός και απόμακρος φαντάζει.
Σαν ξένος στέκει μακριά και σε κοιτάζει.
Η ελπίδα έχει ναυαγήσει για τα καλά
και τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει πια κοντά.
Εκείνον τον έναν και μοναδικό εαυτό σου
που κάποτε θυσίασες μαζί με το εγώ σου
για ένα φόρεμα αδειανό, για μια Ελένη
που τελικά δεν άξιζε να περιμένει.
Στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Δεν είναι οι μνηστήρες που πρέπει να φοβάσαι,
κανένας έρωτας δεν πέθανε από αντιξοότητες.
Ούτε η έρημη Κίρκη
που τα μάγια της φαντάζουν φτωχά
μπρος στης αγάπης τη μαγεία.
Μηδέ ο θηριώδης Κύκλωπας
που φαντάζει τόσο δα μικρός
μπροστά στου πόθου το αγρίμι.
Μονάχα εκείνη την Ιθάκη να φοβάσαι
που σαν αγγίξεις τα ιερά της χώματα
το ιδανικό του Έρωτα θα βεβηλώσεις.
Με μιας η μαγεία θα εξαφανιστεί,
το κέρας του πόθου
θα πάψει να αντηχεί στα αυτιά σου.
Αλίμονο στον ταξιδιώτη που θα αξιωθεί
να φτάσει στον προορισμό του.
Α ρε μαμα
Αφιερωμένο στη γυναίκα του σήμερα...
Μου’ πες θα αλλάξουν οι καιροί, δε θα’ ναι δύσκολη η ζωή
κι εγώ σε πίστεψα μαμά.
Σφίξε τα δόντια και θα δεις, κρύψε το δάκρυ σου μπορείς
κι εγώ μάτωνα τα χείλη μου κάθε φορά, μα δάκρυ δεν έτρεχε σταλιά, α ρε μαμά.
Πρέπει να είσαι δυνατή, δουλειά εδώ δουλειά εκεί
και κάθε νύχτα γελαστή και ας πονάει το κορμί
και η ψυχή χίλια κομμάτια έχει γίνει.
Δύναμη, αγάπη, αντοχή και πάνω από όλα υπομονή
και μια καρδιά που αιμορραγεί, μα δεν τολμάει να το πει.
Ανάγκες, όνειρα κρυφά, επιθυμίες μια ζωή στα μουλωχτά
Μου’ λεγες κάνε υπομονή, κρύψε το δάκρυ μη φανεί
Α ρε μαμά.
Πρέπει να είσαι δυνατή και πάνω από όλα υπομονή
Πρώτα οι άλλοι να’ ναι καλά, για σένα κάποιος θα νοιαστεί μετά.
Χρόνια περάσανε πολλά, πήραν να ασπρίζουν τα μαλλιά
Έδειχνα πάντα δυνατή, δάκρυ δεν άφησα να φανεί, μα ακόμα εκείνο το μετά δεν λέει να ‘ρθει.
Κάποτε τόλμησα και εγώ κόντρα στο ρεύμα να σταθώ
Και να ζητήσω όλα αυτά που μου στερήσαν.
Μα ήταν τώρα πια αργά, είχαν ασπρίσει τα μαλλιά
Και όλοι με λέγαν γραφική γιατί περίμενα πολύ
Και τώρα ήτανε αργά είχε περάσει το μετά
Α ρε μαμά.
Ολα τα πράγματα έχουν πάντα δυο όψεις ή και περισσότερες. Εξαρτάται απο το πρίσμα που θα επιλέξεις να τα αντικρίσεις.
Αυτη η αποφαση βαραίνει τον καθένα ξεχωριστα. Αλίμονο απο αυτον που θα αφήσει τους άλλους να επιλέξουν για λογαριασμό του στρέφοντας το βλέμμα του εκεί που θέλουν εκείνοι...
Καθε ξημέρωμα το φώς σκίζει ανελέητο τον βελούδινο μανδύα της νύχτας.
Τα όνειρα δίνουν τη θέση τους στη πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι παίρνουν τη θέση τούς σαν καλοκουρδισμενα γρανάζια, στην αδυσώπητη μηχανή της καθημερινότητας.
Και ο χρόνος κυλάει, σαν το νερό στο ποτάμι, που δεν γυρίζει πίσω ποτε.
Τα γρανάζια γυρίζουν ισοπεδώνοντας όνειρα, νιάτα, ζωές.
Μια μόνο ασπίδα στέκεται πάντα αγέρωχη μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα της καθημερινότητας, η Αγαπη.
Για αυτό να αγαπάτε πολυ.
Να αγαπάτε χωρίς ορια, χωρίς ανταλλάγματα, δεύτερες σκέψεις και κρυφές επιθυμίες.
Καθε φορα που ο άνθρωπος αγαπά αληθινά αγγίζει με τα ακροδαχτυλα του τον Παράδεισο.
Οι δρόμοι για τους πιο μαγευτικούς προορισμούς έχουν φτιαχτεί από τα πατήματα γενναίων εξερευνητών.
Ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν να ματώσουν τα πόδια τους, προκειμένου να φτάσουν στον Προορισμό που επιφύλασσε το πεπρωμένο τους.
«Αλλάξαν οι καιροί» της Τζένης Κοσμίδου
Το εν λόγω λυρικό κείμενο δημιουργήθηκε με σκοπό να καταγγείλει και να στηλιτεύσει όλες τις μορφές βίας, με τις οποίες δυστυχώς η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη μέχρι σήμερα. Τέσσερις γυναίκες, τέσσερις εποχές, ίδιες και συνάμα πολύ διαφορετικές η μία με την άλλη. Κοινό σημείο αναφοράς τα πολλά πρόσωπα της βίας, με τα οποία η γυναίκα μάχεται καθημερινά. Όσο έστω και μια γυναίκα σε κάποια γωνιά της γης ζει πνιγμένη από την καταπίεση, βουλιάζοντας στην απόγνωση και την απελπισία που τα θέλω κάποιου άλλου της επιβάλουν, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί.
Αφιερωμένο στην «Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών» και σε όλες τις γυναίκες που αγωνιούν εκεί έξω με την ελπίδα ότι κάποτε πραγματικά θα αλλάξουν οι καιροί.
«Αλλάξαν οι καιροί»
Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Άννα». Μια κάποια Άννα, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Γεννημένη Απρίλιο. Κάποιον Απρίλιο. Άνοιξη ήταν θαρρώ. Άνοιξη στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. Άννα. Μια κάποια Άννα που γεννήθηκε κάποιον Απρίλιο. Κόρη ενός πατέρα. Σίγουρα θα είχε και μητέρα, μα εκείνη δεν ήταν και τίποτα σημαντικό. Υπήρχε απλά για να υπηρετεί. Για τον ίδιο λόγο γεννήθηκε και η Άννα. Για να υπηρετεί. Κόρη. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή. Θυσία στον βωμό της οικογένειας.
Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί. Όσο έστω και μια κόρη σε μια μακρινή γωνιά της γης, ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της οικογένειας, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να γεννιέται, για να υπηρετεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Άννας. Μιας κάποιας Άννας που γεννήθηκε έναν κάποιον Απρίλιο. Άνοιξη ήταν θαρρώ.
Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Μαρία». Μια κάποια Μαρία, ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Γεννημένη Ιούλιο. Κάποιον Ιούλιο. Καλοκαίρι ήταν θαρρώ. Καλοκαίρι στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. «Μαρία.» Μια κάποια Μαρία που γεννήθηκε κάποιον Ιούλιο και το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει σύντροφος, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μα το αντίτιμο βαρύ. Η Μαρία έπρεπε να πάψει να είναι αυτή, έπρεπε να γίνει κάποια άλλη. Σύντροφος κάποιου άντρα, του δικού της άντρα. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή. Θυσία στο βωμό της αγάπης.
Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί. Όσο έστω και μια γυναίκα, σε μια μακρινή γωνιά της γης, ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της αγάπης της για έναν άντρα, τον δικό της άντρα, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να θυσιάζει τον εαυτό της, στον βωμό της αγάπης που η ψυχή της καρτερεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Μαρίας. Μιας κάποιας Μαρίας που γεννήθηκε έναν κάποιον Ιούλιο. Καλοκαίρι ήταν θαρρώ.
Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Σοφία» Μια κάποια Σοφία, ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Γεννημένη Οκτώβριο. Κάποιον Οκτώβριο. Φθινόπωρο ήταν θαρρώ. Φθινόπωρο στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους βαρυχειμωνιά. Σοφία. Μια κάποια Σοφία που γεννήθηκε κάποιον Οκτώβριο. Αγαπούσε τη δημιουργία, ήθελα να διακριθεί. Δεν υπολόγισε η ρομαντική τα λαίμαργα μάτια που την καταβρόχθιζαν, τα άπληστα χέρια που μη αφήνοντάς τα να τη μολύνουν, μανιασμένα της έφραζαν τον δρόμο. Πίστευε πως η δημιουργία ήταν αρκετή. Άλλα όμως ζητούσαν αυτοί. Να γίνει έρμαιο στα χέρια τους. Η ψυχή και το κορμί της να λεηλατηθεί. Θυσία στον βωμό της καταξίωσης. Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί. Όσο έστω και μια γυναίκα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει, δίχως πρώτα η ψυχή και το κορμί της να λεηλατηθεί, θυσία στον βωμό της καταξίωσης, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να λεηλατηθεί. Αυτή ήταν η ιστορία της Σοφίας. Μιας κάποιας Σοφίας που γεννήθηκε έναν κάποιον Οκτώβριο. Φθινόπωρο ήταν θαρρώ.
Κάποτε ρώτησε κάποιος το όνομά μου, είχα πολλά δεν ήξερα τι να αποκριθώ. «Ελένη» Μια κάποια Ελένη ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Γεννημένη Ιανουάριο. Κάποιον Ιανουάριο. Άρχιζε ο χειμώνας θαρρώ. Άρχιζε στα μάτια του κόσμου. Στο μυαλό τους ήταν κιόλας βαρυχειμωνιά. Ελένη. Μια κάποια Ελένη που γεννήθηκε κάποιον Γενάρη. Μάνα. Σίγουρα κάποτε θα ήταν και άλλα πράγματα. Ήταν πολλά δεν είχε σημασία. Μονάχα τα παιδιά της είχαν πλέον σημασία. Αν ήθελε να είναι μάνα σωστή, έπρεπε να ξεχάσει οτιδήποτε άλλο μπορούσε να προσφέρει η ζωή. Όλοι της λέγαν πως για αυτό είχε γεννηθεί. Για να υπηρετεί. Να μεγαλώνει τα παιδιά της. Μάνα. Χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή. Θυσία στον βωμό της οικογένειας
Κάποτε είπαν πως αλλάξαν οι καιροί. Όσο έστω και μια Μάνα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει, ξεχνώντας όσα ήταν κάποτε, χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της οικογένειας, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί. Ντροπή. Γένους θηλυκού και αυτή. Ντροπή μια γυναίκα να μεταμορφώνεται σε άβουλη παιδομηχανή. Αυτή ήταν η ιστορία της Ελένης. Μιας κάποιας Ελένης που γεννήθηκε έναν κάποιον Ιανουάριο. Χειμώνας ήταν θαρρώ.
Γυναίκα. Κόρη, σύντροφος, εργαζόμενη, μάνα, μα πάνω από όλα Γυναίκα. Με δική της βούληση, όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες και ζωή. Όσο έστω και μια γυναίκα σε μια μακρινή γωνιά της γης ζει χωρίς δικά της θέλω, χωρίς επιλογή, θυσία στον βωμό της κοινωνίας της, είναι ντροπή να λέμε πως αλλάξαν οι καιροί.
Τζένη Κοσμίδου
Η φωτογραφία του άρθρου είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία της Μικέλας Τσόντζου από την παράσταση «Θα σου πω μια ιστορία» που ανέβηκε στο θέατρο Μεταξουργείο το 2013 σε σκηνοθεσία της κυρίας Άννας Βαγενά.
Παιδί και παιχνίδια ρόλων της Τζένης Κοσμίδου
Τα παιχνίδια ρόλων δεν είναι απλά ένα μέσο ψυχαγωγίας για τους μικρούς μας φίλους. Μπορούν να αποτελέσουν το μέσο εύκολης εκμάθησης για τα παιδιά αλλά και ένας τρόπος να μοιραστούν μαζί μας βαθύτερους φόβους, ανασφάλειες και πράγματα που ενώ τα απασχολούν συνειδητά ή ασυνείδητα δυσκολεύονται να τα εκφράσουν ανοιχτά.
Μέσα από αυτά το παιδί έχει τη δυνατότητα οξύνει την φαντασία και την έκφραση του αλλά και να πειραματιστεί με πλήθος εκφραστικών μέσων χωρίς να περιορίζεται από κανόνες βρισκόμενο όμως πάντα σε ένα ασφαλές και πλήρως ελεγχόμενο περιβάλλον.
Είναι ένας τρόπος για τα παιδιά να εξερευνήσουν από τη δική τους οπτική τον κόσμο και να πειραματιστούν με τη συμπεριφορά τους σε σχέση με τους άλλους. Να μιμηθούν τον κόσμο των ενηλίκων και στο πλαίσιο αυτό να δοκιμάσουν νέες καταστάσεις αναπτύσσοντας τη φαντασία τους σε ένα ασφαλές και ελεγχόμενο πλαίσιο.
Οι ιστορίες που οι μικροί μας φίλοι δημιουργούν μέσα από τα παιχνίδια ρόλων γίνονται διέξοδος για κάθε καταπιεσμένο συναίσθημα και για την έκφραση πλήθους αποριών που στην κανονική ζωή αδυνατούν να διατυπώσουν.
Θα πρέπει όλοι μας, γονείς, δάσκαλοι, παιδαγωγοί και εμψυχωτές να ενθαρρύνουμε τα παιδιά στο να ασχοληθούν με παιχνίδια ρόλων και αν είναι δυνατόν να συμμετέχουμε και εμείς σε αυτά βοηθώντας τα από μεριάς μας με ερωτήσεις γνωστικής αναδόμησης να οξύνουν τη φαντασία τους, να ανακαλύψουν, τις ηγετικές τους ικανότητες, να ενισχύσουν την αφαιρετική σκέψη, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, σιγουριά και αυτογνωσία, να κατανοήσουν την διαφορετική οπτική γωνία που ενδέχεται να έχει ο διπλανός τους αλλά και να αναπτύξουν πλήθος κοινωνικών αλλά και μαθησιακών δεξιοτήτων.
Είναι σημαντικό λοιπόν να ωθούμε τα παιδιά μας στην επιλογή παιχνιδιών ρόλων ως μέσο ψυχαγωγίας αφού πέραν του πλήθους των θετικών επιδράσεων που μπορούν να έχουν στη ζωή τους σύμφωνα με τους επιστήμονες όταν αυτά ξεκινούν από μικρή ηλικία βοηθούν και στην ανάπτυξη υψηλού δείκτη νοημοσύνης.
Τζένη Κοσμίδου
Παιδί και κουκλοθέατρο της Τζένης Κοσμίδου
Οι ρίζες του κουκλοθέατρου χάνονται στην αρχαιότητα όπου αυτή η τόσο ιδιαίτερη τέχνη ψυχαγωγίας με τεράστια παιδαγωγική αξία έκανε την εμφάνιση της απευθυνόμενη αρχικά στο ενήλικο κοινό.
Η παιδαγωγική της αξία είναι μεγάλη, καθώς μπορεί να εκπαιδεύσει όχι μόνο γνωστικά αλλά και εμπειρικά τους μικρούς μας φίλους.
Οι μικροί θεατές μεταφέρονται στον χώρο του παραμυθιού και του φανταστικού όπου αυτόματα είναι πιο δεκτικοί στο πλήθος ερεθισμάτων που θα δεχτούν αφού ταυτίζονται με τους ήρωες – κούκλες και επικοινωνούν μαζί τους βιώνοντας πλήθος συναισθημάτων και καταστάσεων που διαδραματίζονται μέσα στην ιστορία μας.
Όλα αυτά κάνουν το κουκλοθέατρο ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο τόσο για τους παιδαγωγούς όσο και για τους γονείς, αφού μέσα από αυτό μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά πλήθος μηνυμάτων και πληροφοριών που επιθυμούν με μεγάλη ευκολία . Η χρησιμότητα του κουκλοθέατρου ως παιδαγωγικό μέσο όμως δε σταματάει εκεί, αφού μπορούμε άνετα να του δώσουμε και άλλους ρόλους στους μικρούς μας φίλους πέραν αυτού του θεατή.
Μπορούμε να τους τοποθετήσουμε στη θέση του δημιουργού μιας παράστασης βοηθώντας τους έτσι να μάθουν να δρουν και ατομικά με σεβασμό στους γύρω τους αλλά και ομαδικά. Μέσα από μια τέτοια διαδικασία τα παιδιά πειραματίζονται, οξύνουν τη φαντασία τους, εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο τους και έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν πλήθος συναισθημάτων, φοβιών και αδυναμιών που δε θα μοιράζονταν τόσο εύκολα μέσα από μια συζήτηση ενώ καλλιεργούν τον προφορικό λόγο και τις τεχνικές αφήγησης.
Το παιδί μαθαίνει να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα έκφρασης που διαθέτει. Ανακαλύπτει τα δυνατά του σημεία αλλά και τα αδύναμα και έχοντας κατακτήσει την αυτογνωσία μπορεί να δουλέψει εποικοδομητικά και με τα μεν και με τα δε.
Αυτή η τόσο όμορφη και ιδιαίτερη διαδικασία είναι σίγουρο πως εκτός από την ψυχαγωγία των μικρών μας φίλος έχει τεράστια παιδαγωγική αξία με το οποίο μπορούμε να τους μεταλαμπαδεύσουμε πλήθος γνώσεων και πληροφοριών.
Τζένη Κοσμίδου
ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΠΑΥΛΟ ΜΟΥ!
Ο πολύχρονος αγώνας της Μάγδας Φύσσα που έγινε αγώνας όλων μας σήμερα δικαιώνεται! Οι μάσκες έπεσαν και το αληθινό πρόσωπο των ενόχων αποκαλύφθηκε. ΕΝΟΧΟΙ. Ένοχοι από επιλογή και ιδεολογία. Μια ιδεολογία ναζιστική που κατά το παρελθόν σκόρπισε και δυστυχώς συνεχίζει να σκορπά πλήθος θυμάτων στο διάβα της κατά το ρου της ιστορίας.
Ο Παύλος δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Η σημερινή απόφαση όμως τιμά την μνήμη του που θα ταξιδεύει αθάνατη ανά τους αιώνες αποτελώντας σύμβολο ελευθερίας, θάρρους, τόλμης και αγωνιστικότητας. Αποτελεί βάλσαμο για την ψυχή της μητέρας του που έγινε ΜΑΝΑ όλων μας.
Σύμβολο επιμονής και αποφασιστικότητας αυτή η γυναίκα θρύλος, κατάφερε με τα ίδια της τα χέρια να ξηλώσει το ναζιστικό κουβάρι της εγκληματικής οργάνωσης που είχε το θράσος να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό κόμμα και στέρησε τόσο άδικα τη ζωή του παιδιού της. Μόνο σεβασμός και ευγνωμοσύνη αξίζουν σε αυτή τη γυναίκα που πάλεψε όχι μόνο για να δικαιώσει τη μνήμη του παιδιού της αλλά και για να βεβαιωθεί ότι ποτέ ξανά δεν θα βρεθεί άλλη μάνα στη θέση της. Δε θα μπορούσαμε φυσικά να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από μια μάνα που γέννησε έναν τέτοιο γιο. Σε ευχαριστούμε για όλα Μάγδα Φύσσα, ΜΑΝΑ όλων μας.
Απόψε θα αργήσει να ξημερώσει. Η νύχτα προμηνύεται μακριά, ατελείωτη, σκοτεινή. Όχι σαν εκείνη της 17ης Σεπτεμβρίου, επτά χρόνια πριν. Εκείνη με καμιά ποτέ δεν θα μπορέσει να συγκριθεί. Η μνήμη της βαραίνει την αποψινή νύχτα. Η μνήμη και η αναμονή για μια απόφαση που θα χαρίσει έστω και ένα μικρό αίσθημα δικαίωσης στη δόλια μάνα σου που έπειτα από εκείνη τη νύχτα έγινε ΜΑΝΑ όλων μας.
Απόλυτη δικαίωση δεν μπορεί να υπάρξει. Κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να αποφασίσει να ξαναγεννηθείς. Πέρασες στην αιωνιότητα σαν ένα ακόμη διαχρονικό σύμβολο που θα φωτίζει τη ζωή των μετέπειτα γενιών.
Ποιος το περίμενε όταν τραγουδούσες για τον μικρό Αλέξη ότι τόσο σύντομα θα βρισκόσουν δίπλα του στον παράδεισο. Η νύχτα είναι μακριά και τα μάτια όσων διαθέτουν καθαρή καρδιά και μπορούν να δουν είναι στραμμένα στη δικαιοσύνη.
Ελπίζουμε στην αυριανή μέρα. Ελπίζουμε στην ηχηρή της απάντηση. Μια απάντηση και μια παραδειγματική τιμωρία που θα εξασφαλίσει ότι ποτέ δεν θα βρεθεί άλλη Μάνα στη θέση της δικής σου. Ότι ποτέ ξανα τα πιστεύω ενός νέου ανθρώπου δεν θα γίνουν αιτία να στερηθεί τη ζωή. Ότι η ελευθερία μας και η ανθρώπινη ζωή είναι ακριβές και δεν ξεπουλιούνται στον βωμό του φανατισμού και του σκοταδισμού που επιβάλλει ο φασισμός και η βία. Ελπίζουμε στην αυριανή μέρα. Ελπίζουμε στη δικαιοσύνη. Ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο που ο φόβος και η βία δεν έχουν θέση. Ελπίζουμε στον κόσμο που μας έμαθες εσύ να προσδοκούμε.
Όπως και να έχει τα πράγματα έχουν ήδη κριθεί και η μορφή σου χαράχτηκε πύρινη στις ψυχές όλων μας και έτσι περήφανη και αθάνατη θα ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Θα ζεις πάντα μέσα μας Παύλο, να μας θυμίζεις πως πρέπει να αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο δίκαιο και ελεύθερο. Έναν κόσμο για τον οποίο έδωσες τη ζωή σου. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020. Εάλω η Πόλις;
Μαύρη μέρα ξημέρωσε για την Ορθοδοξία αλλά και για κάθε άνθρωπο που θέλει να πορεύεται στη ζωή του έχοντας ως γνώμονα την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και το σεβασμό στα πιστεύω του, όποια και αν είναι αυτά. Η μέρα αυτή θα χαραχτεί στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας, ως μια από τις πιο μελανές της σελίδες. Θα είναι μέρα ντροπής εις τους αιώνας των αιώνων.
Ημέρα ντροπής όχι για τον Ελληνικό λαό αλλά για τον Τουρκικό, που δέχεται να τον διαφεντεύει με τόσο πρόστυχο και απεχθή τρόπο ένας χαιρέκακος, μικροπρεπής δυνάστης που παριστάνει τον ηγέτη. Ημέρα ντροπής για κάθε μωαμεθανό που αφήνει έρμαιο τη πίστη του στα χέρια αυτού του ανθρωπάριου προς χρήση στα πολιτικά και εξουσιαστικά του παιχνίδια. Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δεν είναι θέμα πίστης από την πλευρά του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Είναι απλά ένας τρόπος επίδειξης δύναμης και ταπείνωσης ενός μεγάλου αριθμού Χριστιανών που είτε μένουν εντός των συνόρων της χώρας του, είτε την επισκέπτονται συχνά ενισχύοντας την οικονομία της.
Τα οφέλη κατά τη δική του λογική; Η συσπείρωση των φανατικών του Τουρκικού λαού που θα του εξασφαλίσουν την επανεκλογή του. Ανθρώπων χωρίς γνώση της αληθινής ιστορίας και των πεπραγμένων ανά το κόσμο εν έτει 2020. Ανθρώπων που τους έχουν επιβάλλει να ζουν σε συνθήκες ένδειας και εξαθλίωσης. Ανθρώπων που στερούνται τη μόρφωση που θα διευρύνει τους πνευματικούς τους ορίζοντες και θα τους μετατρέψει σε σκεπτόμενους πολίτες , αντί για χειραγωγήσιμη μάζα. Άλλωστε αυτός ήταν ανέκαθεν ο τρόπος λειτουργίας των Τούρκων ηγετών. Ένας λαός στα όρια της εξαθλίωσής στον οποίο φρόντιζαν να καλλιεργούν το μίσος και τη ζήλια για τους άλλους λαούς τους οποίους, τους παρουσιάζουν ως προνομιούχους.
Ως Χριστιανή Ορθόδοξη θα ντρεπόμουν και θα εξοργιζόμουν, αν ένας Έλληνας ηγέτης χρησιμοποιούσε κατά αυτό τον τρόπο τη πίστη μου. Κανένας Χριστιανός δε θα δεχόταν να προσκυνήσει το Θεό του μέσα στον τόπο λατρείας μιας άλλης θρησκείας. Τόσο από σεβασμό στην πίστη του και στον ίδιο τον εαυτό του, όσο και από σεβασμό στα πιστεύω του συνανθρώπου του όσο διαφορετικά και αν είναι από τα δικά του.
Ο Θεός της πίστης μας είναι Θεός αγάπης και ελευθερίας για αυτό και θλίψη βαθιά γεμίζει την ψυχή μου, όταν διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ομόθρησκους και ομοεθνείς να προτρέπουν άλλους να πάρουν τα ψαλτήρια, να προσευχηθούν και να ζητήσουν από το Θεό μας την τιμωρία Τούρκου δυνάστη με κατάρρευση της Αγίας Σοφίας ή με πλημμύρα, λιμό, σεισμό και πλήθος άλλων τέτοιων δεινών στη χώρα του που θα στοίχιζαν τη ζωή αμέτρητων αθώων ανθρώπων.
Τέτοιες ευχές και λογικές όμως όχι απλά αποκλίνουν απόλυτα από την ουσία της πίστης μας, αλλά την βεβηλώνουν με πολύ χειρότερο και ειδεχθή τρόπο από την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Τέτοιες λογικές δίνουν στον σουλτάνο άλλη μια νίκη, αφού έτσι καταφέρνει ένα ουσιαστικό πλήγμα στη πίστη μας. Είναι φύσει αδύνατο άνθρωποι που δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι ταγμένοι να πιστεύουν σε έναν Θεό αγάπης και ελευθερίας, που ζητά να αγαπάς και τον εχθρό σου ως εαυτόν, να θέλουν να προσευχηθούν σε Εκείνον για να χαθούν ανθρώπινες ζωές και μάλιστα αυτό να το θεωρούν απόδειξη της παρουσίας του.
Η καρδιά μας σπαράζει στην ιδέα ότι η Αγία Σοφιά, το κόσμημα της Ορθοδοξίας που αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους Χριστιανούς, ιδίως για όλους εμάς που η καταγωγή μας βρίσκεται εκεί πίσω στις χαμένες πατρίδες, μετατρέπεται σε τζαμί. Μην αφήσουμε όμως αυτό το πλήγμα να φέρει ένα άλλο, μεγαλύτερο, αλλοιώνοντας τη πίστη μας και μιαίνοντας τις ψυχές μας με το αμάρτημα του μίσους και της εκδικητικότητας. Η βαθύτερη ουσία της πίστης μας είναι η συγχώρεση και η αγάπη προς το συνάνθρωπο. Καλό θα είναι λοιπόν να το θυμόμαστε αυτό αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι κατ’ ουσία και όχι μόνο κατ’ όνομα. Όσο για το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και ακατανόητο το μεγάλο του σχέδιο στο δικό μας μυαλό.
Ο κύριος είναι ύδωρ που αναβλύζει από πηγή ανεξάντλητη και εμείς απλά δοχεία. Ο καθένας μπορεί να χωρέσει μέρος αυτού, αλλά κανένας δεν μπορεί να κλείσει όλη την ουσία του κυρίου στα τείχη του μυαλού του, όσο μεγάλα και αν είναι αυτά. Ας ζούμε λοιπόν σύμφωνα με τα όσα μας δίδαξε κρατώντας τις καρδιές μας αγνές και γεμάτες αγάπη.
Το μίσος και η δίψα για εκδίκηση δεν χωρούν στη καρδιά ενός Χριστιανού.
Σήμερα θα σημάνουν πένθιμα οι καμπάνες στην χώρα μας για την επίσημη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ας μην σημάνουν πένθιμα και για την πίστη και τις ψυχές μας. Ο μικροπρεπής αυτός άνθρωπος που προσπαθεί να παραστήσει τον ηγέτη, επιδιώκει να βεβηλώσει το φρούριο της πίστης μας. Αν οι καρδιές μας γεμίσουν μίσος αντί της αγάπης που διδάσκει ο κύριος μας θα έχει κερδίσει. Να θυμάστε αδελφοί, τα φρούρια πέφτουν εκ των έσω. Οφείλουμε να κρατήσουμε την πίστη μας ψηλά και να υπηρετούμε τα ιδανικά που αυτή πρεσβεύει όσο δύσκολες και οδυνηρές και αν είναι οι δοκιμασίες που μας υποβάλουν.
Όσο η πίστη μας ζει αναλλοίωτη στις καρδιές μας, η Αγία Σοφία θα λειτουργεί καθημερινά μέσα μας ως μέγα μοναστήρι. Η πίστη μας στο πέρασμα των χρόνων έχει δεχθεί πολλές δοκιμασίες και πάντα καταφέρνει να αναγεννάται πιο δυνατή μέσα από αυτές. Αυτό θα γίνει και τώρα φτάνει να μην χάσουμε εμείς οι ίδιοι την πίστη μας και την ουσία αυτής. Η Αγία Σοφία θα λειτουργεί πάντα μέσα στις καρδιές μας.
Προσθήκη λεζάντας
Ελένη κόρη, μάνα, αδελφή, σύζυγε, φίλη όλων μας!
Η Ελένη, έφυγε από αυτό το κόσμο σε μια τρυφερή ηλικία στην οποία κανονικά θα έπρεπε να ξεκινά να κάνει όνειρα για τη ζωή της. Κάθε νέο παιδί κοπιάζει στα μαθητικά του χρόνια προσμένοντας όλο λαχτάρα να ζήσει τη φοιτητική ζωή. Τη στιγμή που ξεκίνησε αυτό το όνειρο τα δύο αυτά ανθρωπόμορφα τέρατα το μετέτρεψαν σε εφιάλτη, κόβοντας με μαρτυρικό τρόπο το νήμα της ζωής της άτυχης κοπέλας για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες ορέξεις τους.
Η οποιαδήποτε ποινή και αν επιβληθεί σε αυτές τις άρρωστες προσωπικότητες δεν πρόκειται να φέρει πίσω την Ελένη. Θα προστατέψει όμως το κοινωνικό σύνολο και ένα πλήθος από Ελένες κάθε ηλικίας που ζουν ανυπεράσπιστες εκεί έξω αγνοώντας τον κίνδυνο που καραδοκεί όσο τριγυρίζουν ελεύθεροι τέτοιοι «άνθρωποι».
Η λέξη «ελεύθεροι» δεν έχει γραφτεί από παραδρομή. Γνωρίζουμε όλοι ότι δυστυχώς στη χώρα μας τα ισόβια μεταφράζονται σε κάθειρξη είκοσι ετών. Αν δε ο δράστης εργαστεί μέσα στη φυλακή ο κάθε χρόνος προσμετράτε διπλός και με λίγη καλή διαγωγή σε μια δεκαετία ίσως και σε λιγότερο τα ανθρωπόμορφα αυτά κτήνη θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας όπως και τόσα άλλα αποτελώντας απειλή για κάθε Ελένη εκεί έξω.
Άνθρωποι που αντλούν ηδονή από τη βία, τα βασανιστήρια και το φόβο κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι δεν επιδέχονται σωφρονισμό. Τη στιγμή που οι ορμές και οι ορμόνες τους θα κυριαρχήσουν θα επαναλάβουν χωρίς δεύτερη σκέψη την ειδεχθή τους πράξη με την ίδια ευκολία που ένας φυσιολογικός άνθρωπος συνευρίσκεται με τον σύντροφο του. Σε αυτό και μόνο σε αυτό το κομμάτι μπορούμε να δεχτούμε ότι οι θύτες της Ελένης είναι άρρωστοι ψυχικά. Αυτή η παραδοχή όμως σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό. Τουναντίον θα πρέπει να είναι και ο λόγος που δεν θα πρέπει ποτέ ξανά η κοινωνία να τους αφήσει ελεύθερους και ανεξέλεγκτους να βρουν την επόμενη Ελένη.
Η αθώα Ελένη βασανίστηκε, βιάστηκε και δολοφονήθηκε μια παγωμένη μέρα του Νοέμβρη. Έκτοτε βασανίζεται, βιάζεται και δολοφονείται καθημερινά από τα ίδια ανθρωπόμορφα τέρατα που σαν να μην έφταναν όλα όσα έκαναν στην άτυχη κοπέλα προσβάλουν τη μνήμη της προσπαθώντας να σπιλώσουν την υπόληψη της, με αισχρά ψεύδη στη προσπάθεια τους να ελαφρύνουν τη θέση τους. Το ίδιο συμβαίνει και με το περίγυρο και τους δικηγόρους τους που επίσης διαιωνίζουν το βασανισμό, το βιασμό και το θάνατο της Ελένης αλλά και με πλήθος ανεγκέφαλων που αναπαράγουν τα αισχρά επιχειρήματα των προαναφερθέντων.
«Η Ελένη προκάλεσε με το ντύσιμο της, η Ελένη τα ήθελε, η Ελένη έκανε τη δύσκολη.» Κάθε φορά που μια γυναίκα βιώνει του μαρτύριο του βιασμού είτε δολοφονείται είτε όχι υπάρχει πάντα μια μερίδα ανθρώπων που αναπαράγει τα ίδια αισχρά επιχειρήματα. Είναι όμως νομίζω καιρός η δικαιοσύνη να υπηρετήσει την ουσία του ρόλου της και να κάνει σημαντικές τομές πάνω στο Ελληνικό δίκαιο.
Οι άνθρωποι που αναπαράγουν αυτά τα πρόστυχα επιχειρήματα θα πρέπει να διώκονται ποινικά αυτεπάγγελτα. Όταν ένας βιασμός είναι αποδεδειγμένος δεν θα πρέπει να αναγνωρίζεται στον θύτη κανένα ελαφρυντικό αφού δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μια τόσο ειδεχθή πράξη. Στην χώρα μας δυστυχώς όπως και σε άλλες χώρες έχει χαθεί το μέτρο με πλήθος κόσμου να μιλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα του θύτη ξεχνώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα του θύματος στα οποία θα έπρεπε να δίνεται και η μεγαλύτερη βαρύτητα αφού με μια τέτοια πράξη αυτά έχουν πρώτα καταπατηθεί και μάλιστα με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κυκλοφορεί όποια ώρα θέλει, ντυμένος με όποιο τρόπο επιθυμεί από τη στιγμή που δεν προσβάλει την δημόσια αιδώ και να φλερτάρει όσο και με όποιον θέλει χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία για μια τόσο ειδεχθή πράξη όπως αυτή του βιασμού.
Αλλαγές θα έπρεπε να γίνουν και στο θέμα των ποινών. Ο βιασμός κατά την προσωπική μου άποψη είναι μια πράξη εξίσου ειδεχθής με τον φόνο. Η δολοφονία κόβει το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου. Ο βιασμός αφήνει πίσω του έναν άνθρωπο σακατεμένο. Έναν άνθρωπο που δεν θα συνέλθει ποτέ εντελώς με ότι αυτό συνεπάγεται σε όλες τις μορφές της ταυτότητας του ως σύντροφος, γονιός, συνεργάτης, φίλος κλπ. Η ποινή λοιπόν για τον θύτη θα πρέπει να είναι ανάλογη.
Τόσο για να επιτευχθεί στο βαθμό του δυνατού η ηθική αποκατάσταση του θύματος, όσο και για να προστατευτεί το κοινωνικό σύνολο αλλά και να παραδειγματιστούν πλήθος άλλων διεστραμμένων ανθρώπων που δυστυχώς κρύβονται ανάμεσα μας περιμένοντας την επόμενη Ελένη που θα βρεθεί στο δρόμο τους.
Πλήθος γυναικών έχουν βιώσει αυτό το μαρτύριο και δεν έχουν βρει το κουράγιο να μιλήσουν πουθενά. Ο λόγος νομίζω γίνεται ξεκάθαρος από τα προαναφερθέντα. Το θύμα δεν βασανίζεται και βιάζεται μονάχα τη στιγμή του βιασμού αλλά και για καιρό μετά στις αίθουσες των δικαστηρίων, στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πλήθος ανθρωπάριων που αντί να υπερασπίζονται το θύμα προσπαθούν να του επιρρίψουν ευθύνες.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την κατάργηση της αυτοδιάθεσης ενός ανθρώπου σύμφωνα με τη βούληση του και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο κατά τη δική μου άποψη είναι εξίσου επικίνδυνος με το θύτη γιατί οι πεποιθήσεις του τον μεταβάλουν σε εν δυνάμει θύτη.
Η Ελένη Τοπαλούδη πρέπει να μετατραπεί σε ένα σύμβολο για την Ελληνική κοινωνία. Ο τραγικός και άδικος θάνατος της δε πρέπει ποτέ να ξεχαστεί. Τα μάτια της Ελένης που από εδώ και στο εξής αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, όλοι θα πρέπει να τα κουβαλάμε στην καρδιά και το μυαλό μας. Δεν ανήκουν μονάχα στην ίδια. Σε αυτά καθρεφτίζονται τα μάτια κάθε γυναίκας που βιάστηκε ή θα βιαστεί στο μέλλον.
Αυτή η γυναίκα μπορεί να είμαι εγώ, η μητέρα μου, η αδελφή μου, η κόρη που πιθανότατα να γεννήσω μια μέρα, η καλύτερη μου φίλη ακόμη και η συνάδελφος μου στη δουλειά ή η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Με αυτή τη σκέψη τα μάτια της Ελένης πρέπει να ζουν ζωντανά στη ψυχή όλων των γυναικών αλλά και των αντρών που έχουν μια μάνα, μια κόρη, μια σύζυγο, μια φίλη, μια συνάδελφο η μια γνωστή που σημαίνει κάτι για αυτούς.
Με αυτή τη σκέψη ταυτίζοντας την Ελένη με τον εαυτό μας και κάθε σημαντική γυναίκα της ζωής μας πρέπει όλοι μαζί να ζητήσουμε τη παραδειγματική τιμωρία όσων την έβλαψαν και να αποτρέψουμε να επαναληφθεί μια τέτοια ειδεχθή πράξη στο μέλλον από τους ίδιους ή από όμοιους τους.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι από όλους μας μαζί και από τον καθένα μας ξεχωριστά εξαρτάται το να μην υπάρξει καμία άλλη Ελένη και να θυμόμαστε πάντα ότι η επόμενη Ελένη μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιες ή κάποια από τις σημαντικές γυναίκες της ζωής μας.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΕΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ!
Τζένη Κοσμίδου
Η Τζένη Κοσμίδου σας προτείνει νέες διεξόδους απασχόλησης και διασκέδασης για τα παιδιά
Η σύγχρονη πραγματικότητα που μας επιτάσσουν τα μέτρα πρόληψης και ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου από τον Κορωνοϊό έχει κλείσει μικρούς και μεγάλους στο σπίτι. Οι ώρες πλέον, χωρίς καμία εξωτερική απασχόληση, είναι πολλές και οι μικροί μας φίλοι έχουν ανάγκη από νέες διεξόδους απασχόλησης και διασκέδασης.
Μια όμορφη ιδέα για να γεμίσετε τον χρόνο τους είναι να διασκεδάσετε μαζί και να τους μεταλαμπαδεύσετε πλήθος γνώσεων και ερεθισμάτων, όπως είναι η δημιουργία μιας μικρής παράστασης κατοίκων. Η παράσταση αυτή μπορεί να έχει για ήρωες εσάς τους ίδιους και μικρές κούκλες κουκλοθέατρου, τις οποίες μπορείτε να δημιουργήσετε οι ίδιοι μαζί με τα παιδιά με απλές κατασκευές και υλικά που υπάρχουν σε κάθε σπίτι.
Η βασική κατασκευή μπορεί να γίνει με πολύχρωμες παιδικές καλτσούλες και κουμπάκια ή στρογγυλά κομμάτια ύφασμα για ματάκια. Έπειτα μπορείτε να αφήσετε τη φαντασία σας ελεύθερη και να στολίσετε τις κούκλες σας με οτιδήποτε βλέπετε στο σπίτι και θεωρείτε ότι μπορεί να προσθέσει μια ιδιαίτερη νότα στην εμφάνιση τους όπως, κορδέλες, νήματα, κομματάκια από άλλα υφάσματα και κάθε λογής απλά υλικά)
Κάποιος μπορεί να σκεφτεί «Το παιδί μου έχει τόσα παιχνίδια, γιατί να μπούμε στη διαδικασία να φτιάξουμε μια τέτοια κούκλα και να μην παίξουμε με τις ήδη υπάρχουσες;» Το χαμόγελο που θα δείτε στα μάτια του παιδιού σας, μετά την ολοκλήρωση αυτής της κούκλας θα είναι αρκετό για να σας απαντήσει. Καμία κούκλα και κανένα έτοιμο παιχνίδι δεν μπορεί να συγκριθεί στα μάτια ενός παιδιού με την κούκλα που θα έχει φτιάξει το ίδιο με τη βοήθεια των αγαπημένων του προσώπων.
Με την ολοκλήρωση όλων των χαρακτήρων που θέλετε να κατασκευάσετε είστε έτοιμοι να δημιουργήσετε μαζί με τα παιδάκια σας τη δική σας μοναδική ιστορία. Μέσα από αυτή θα μπορέσετε, πέρα από το να τους προσφέρετε διασκέδαση και ψυχαγωγία, να τους μεταλαμπαδεύσετε με έντεχνο τρόπο και πλήθος γνώσεων. Οι συμβουλές που τους επαναλαμβάνετε σε καθημερινή βάση, ξαφνικά όταν έχουν ειπωθεί από το στόμα της δικής τους καλτσόκουκλας, αποκτούν άλλη βαρύτητα.
Τα παιδιά σας μέσα από την ασφάλεια που τους εξασφαλίζει ο ρόλος της δικής τους καλτσόκουκλας και μέσα από τη δραματοποίηση μιας φανταστικής ιστορίας, την οποία θα δημιουργήσετε μαζί, συζητούν και εκφράζουν με απόλυτη ειλικρίνεια θέματα, τα οποία μπορεί να τα απασχολούν στην καθημερινότητά τους και μέχρι σήμερα να μην έχουν μοιραστεί μαζί σας.
Ενθαρρύνετέ τα να εκφραστούν και δημιουργήστε μαζί τη δική σας ιστορία της ημέρας. Δώστε τους την αρχή της ιστορίας, παραδείγματος χάριν τον τόπο στον οποίο ζουν οι καλτσόκουκλες τους και μέσα από ερωτήσεις που θα κάνει η δική σας καλτσόκουκλα, ενθαρρύνετέ τα να φτιάξουν τη δική τους ιστορία – παράσταση βοηθώντας τα με ερωτήσεις που προάγουν τη συνέχεια της πλοκής αλλά και με ερωτήσεις γνωστικής αναδόμησης και αναπλαισίωσης των γεγονότων.
Παραδείγματος χάριν κάντε ερωτήσεις που να διδάσκουν στα παιδιά σημαντικές αλήθειες και αξίες της ζωής.
« Η αποτυχία δεν είναι ήττα, αλλά μια εμπειρία που θα μάς προσφέρει γνώση και μάθηση».
Αναλύστε τους λόγους που ο ήρωας της ιστορίας δεν τα κατάφερε και μετά παίξτε πάλι την ίδια ιστορία, βάζοντας τον ήρωα να αντιμετωπίζει, λόγω της γνώσης που του χάρισε η προηγούμενη ήττα του, διαφορετικά την ίδια κατάσταση και να οδηγείτε στην επιτυχία.
«Τα προβλήματα μας δεν θα φάνταζαν τόσο μεγάλα αν θα τα βλέπαμε με τα μάτια ενός άλλου».
Συνήθως το πρόβλημα μας φαντάζει τεράστιο, γιατί αφορά εμάς τους ίδιους. Τι θα γινόταν ,αν με ένα μαγικό τρόπο, το πρόβλημα της μιας καλτσόκουκλας πέρναγε σε μία άλλη δίνοντας στην πρώτη τη δυνατότητα να το παρατηρήσει ως τρίτος; Θα φάνταζε το ίδιο σημαντικό; Έπειτα παίξτε πάλι την ιστορία με πρωταγωνιστή την αρχική καλτσόκουκλα, η οποία χρησιμοποιώντας την εμπειρία που απέκτησε βλέποντας την ιστορία της από τα μάτια μιας άλλης καλτσόκουκλας, καταλαβαίνει πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο με αποτέλεσμα να οδηγείται εύκολα στη λύση του. Αυτή η τεχνική μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα.
Αν θέλετε να δώσετε, παραδείγματος χάριν, στο παιδί σας να καταλάβει τις αρνητικές συνέπειες και τα άσχημα συναισθήματα που δημιουργεί ο σχολικός εκφοβισμός, δημιουργήστε έναν ήρωα θύμα “bullying” και βοηθήστε με μικρές ερωτήσεις το παιδί να καταλάβει πώς νιώθει αυτός ο ήρωας. Ρωτήστε το πώς θα ένιωθε στη θέση του; Ήταν σωστή η συμπεριφορά του άλλου ήρωα, ο οποίος του φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο; Έχει συμβεί ποτέ στο ίδιο κάτι τέτοιο; Τι θα έκανε αν του συνέβαινε κλπ.
Υπάρχουν πολλά νοήματα και αξίες που μπορείτε να μεταδώσετε στα παιδιά σας με τις τεχνικές της αναπλαισίωσης και των ερωτήσεων γνωστικής αναδόμησης, μέσα σε μία αυτοσχέδια παράσταση κουκλοθέατρου και εξαρτώνται από το νόημα της ιστορίας που θέλετε να μεταδώσετε στο παιδί, το οποίο συνδέεται άρρηκτα με τις αξίες και τα ενδιαφέροντά σας.
Είναι υψίστης σημασίας να κατανοήσουμε ότι τόσο το δικό μας μυαλό, όσο και των παιδιών μας στην προσπάθεια δημιουργίας μιας φανταστικής ιστορίας δουλεύει δημιουργώντας εικόνες, αφηγήσεις και χαρακτήρες που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη ζωή και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Μη χάνετε χρόνο! Δημιουργήστε τις δικές σας μοναδικές παραστάσεις καθημερινά, ψυχαγωγηθείτε μαζί με τους μικρούς σας φίλους και μεταλαμπαδεύστε τους σημαντικές γνώσεις. Είναι σίγουρο πως με αυτό τον τρόπο θα δημιουργήσετε μοναδικές αναμνήσεις, τις οποίες μεγαλώνοντας, αναμφίβολα τα παιδιά σας θα θυμούνται και ένα φωτεινό χαμόγελο θα σχηματίζεται ασυναίσθητα στα χείλη τους.
Καλή διασκέδαση!
Δείτε τη δημοσίευση του άρθρου στο evima.gr
Η Τζένη Κοσμίδου για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών
Η 25η Νοεμβρίου έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Σκοπός αυτής της ενέργειας ήταν η ανάδειξη αυτού του προβλήματος μείζονος σημασίας, το οποίο δυστυχώς επιβιώνει διαχρονικά σε όλους τους πολιτισμούς, τις χώρες και τις κοινωνίες ανεξαρτήτως κουλτούρας, μόρφωσης, εθίμων, παραδόσεων και θρησκειών.
Η βία κατά των γυναικών σε όλες τις εκφάνσειςτης, σωματική, λεκτική, ψυχολογική θεωρείταιμια επαίσχυντη εγκληματική πράξη, με άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις τεράστιων διαστάσεων, τόσο για τα ίδια τα θύματα, όσο και για τηνκοινωνία στο σύνολο της.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ,καθημερινώς δολοφονούνται παγκοσμίως κατά μέσο όρο 137 γυναίκες από τον σύντροφό τους ή από κάποιο συγγενή. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις, το έγκλημα διαπράττεται στην ίδια την οικεία.
Πέραν των δολοφονιών, σύμφωνα με τα στοιχεία του οργανισμού, μία στις τρεις γυναίκεςκάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της. Μία στις πέντε θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού. Το 40-50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας. Πεντακόσιες χιλιάδες με δύο εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.
Η χώρα μας δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση αφού τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας σημειώνουν σταθερά ανοδική τροχιά και οι γυναίκες αποτελούν το 66,32% των θυμάτων. Σε ανοδική πορεία δυστυχώς βρίσκονται και τα φαινόμενα της σεξουαλικής παρενόχλησης, της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και των βιασμών, αν και δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις δεν φτάνουν ποτέ στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE), τοποθετεί την Ελλάδα στην τελευταία θέση των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αμέσως μετά την Ουγγαρία, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γυναίκες στη χώρα μας, δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ακόμα τη θέση που θα έπρεπε να έχουν.
Ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών έχει έρθει αντιμέτωπο με το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και στις τρεις εκφάνσειςτης. Ο συγγενικός και ο κοινωνικός περίγυρος,που συνήθως γνωρίζει, επιλέγει να μην ασχοληθεί και τα θύματα σιωπούν, άλλοτε από φόβο και άλλοτε από ντροπή.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες που πέφτουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης, προσβολής της γενετήσιάς αξιοπρέπειας, ή ακόμα και βιασμού. Τα θύματα φοβούνται να μιλήσουν σκεπτόμενα το στίγμα που θα σημαδέψει τόσο τα ίδια, όσο και τον στενό τους περίγυρο.
Επιπλέον, φοβούνται τη διαπόμπευση, καθώς το εκάστοτε θύμα καλείται να αντιμετωπίσει εμπαιγμούς, πρόστυχα αστεία και υπονοούμενα, τα οποία κακοποιούν την ήδη τραυματισμένη του ψυχοσύνθεση για μια ακόμα φορά, αλλά και να απολογηθεί για το αν προκάλεσε ή όχι την επίθεση που δέχτηκε. Οι δε ποινές που επιβάλλονται για τέτοια αδικήματα είναι δυσανάλογες με την ψυχική και ηθική βλάβη που προκαλούν.
Μεγάλη πληγή ακόμα αποτελεί και το φαινόμενο του trafficking (σωματεμπορία) με θύματα γυναίκες, κυρίως ανατολικών χωρών που έρχονται στη χώρα μας με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και βρίσκονται αντιμέτωπες με τον χειρότερο εφιάλτη.
Πλήθος ανθρώπων γνωρίζουν πού βρίσκονται τέτοιες γυναίκες, αλλά επιλέγουν αντί να τις βοηθήσουν, όπως οφείλουν, να αδιαφορούν συνειδητά ή ακόμα χειρότερα να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες που αυτά τα δύστυχα πλάσματα εξαναγκάζονται με ειδεχθείς τρόπους να προσφέρουν έναντι χρηματικής αμοιβής.
Η πολιτεία σίγουρα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, θα πρέπει να λάβει δραστικά μέτρα για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων επιβάλλοντας μέτρα και νόμους,που θα προστατεύουν τις γυναίκες και θα τις ωθούν στο να μη φοβούνται να μιλήσουν.
Η κοινωνία οφείλει να εξαλείψει τέτοιου είδους φαινόμενα, καθώς ‘’κοινωνία’’ είμαστε όλοι εμείς και ο καθένας ξεχωριστά. Εγώ πουγράφω αυτά τα λόγια, θέλοντας να σε κάνω να καταλάβεις πως πρέπει να δραστηριοποιηθείς και εσύ που διαβάζοντάς τα θα επιλέξεις αν θα κάνεις κάτι, όπως οφείλεις ως ενεργός πολίτης αλλά κυρίως ως άνθρωπος ή αν θα αδιαφορήσεις.
Εσύ που ασκείς σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία και νομίζεις ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα σου επειδή έτυχε να ανήκεις στο λεγόμενο ισχυρό φύλλο, να θυμάσαι ότι ο αληθινά ισχυρός δεν κάνει ποτέ επίδειξη ισχύος σε κάποιον πιο αδύναμο.
Εσύ που γνωρίζεις πως κάποια γυναίκα κοντά σου υποφέρει και αδιαφορείς συνειδητά, σκέψου πως θα μπορούσες να ήσουν και εσύ στη θέση της ή κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο και μόνη ελπίδα στο μαρτύριο σου να ήταν πως θα έβρισκε κάποιος το θάρρος που εσύ στερείσαι να σε λυτρώσει.
Τέλος, εσύ γυναίκα. Εσύ μάνα, κόρη, αδελφή, σύζυγε, ερωμένη, επαγγελματία. Εσύ που δέχεσαι ακόμα και σήμερα βία και σιωπάς. Εσύ που βυθίζεσαι κάθε μέρα στον πόνο, την ντροπή, τον φόβο και την απόγνωση να θυμάσαι πως το να ζεις χωρίς αυτά τα φρικτά συναισθήματα αποτελεί κορυφαίο ανθρώπινο δικαίωμα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στο στερήσει.
Σπάσε, λοιπόν, τα δεσμά της σιωπής και του φόβου! Μίλησε τώρα και λύτρωσε τον εαυτό σου από αυτό το άδικο μαρτύριο, που σού έχουν επιβάλει! Γίνε παράδειγμα για όλες τις άλλες γυναίκες, που μπορεί να βιώνουν έναν παρόμοιο εφιάλτη και φοβούνται να μιλήσουν. Η φωνή σου έχει δύναμη. Χρησιμοποίησε την!
Δείτε τη δημοσίευση του άρθρου στο www.evima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου